Beste lezer,
het is al weer enige tijd geleden dat je een blog, over het wel en wee in de Oekraïne, van mij hebt kunnen lezen. Maar nu heb ik weer genoeg stof om een aantal blogs mee te vullen.
In de laatste week van april ben ik samen met Sylvia Wobbes, bestuurslid van de stichting Munkacs, op stap geweest naar de Oekraïne. Voor haar was het de eerste ervaring op het kamp.
Na afloop gaf ze dan ook aan dat de omstandigheden waarin de mensen daar op het kamp wonen de meeste indruk op haar hebben gemaakt. Met veel mensen in kleine, vaak in slechte staat verkerende, huisjes. Ze is ook mee geweest om een aantal voedselpakketten rond te brengen. Daar zal ik in één van de volgende blogs wat meer over vertellen.
De reis op zich verliep heel voorspoedig. Ik ben nu voor het eerst naar Debrecen in Hongarije gevlogen en vandaar met de auto richting de Oekraïne. Dat ging perfect. In 1 1/2 uur stonden we al aan de grens. De grenspassage ging in een recordtijd (slechts 15 minuten). Ik had een koffer met daarin verbandmiddelen voor de medische post. De douane wilde weten wat er in de koffer zat. Hij luisterde niet naar mijn antwoord. Ik zei dat de koffer van mij was, dus niet wat er in zat. Hij liep vervolgens door en zei dat we door konden rijden. Daarna reden we door naar Mukachevo.
Het weer was fantastisch 25 graden. Heerlijk zomers.
De terugreis hebben we de auto in Budapest weer ingeleverd. We vlogen met Wizzair.
Een maatschappij waar we vaak mee vliegen. We hadden een nieuw vliegtuig. Maar toen we gingen zitten bleek dat ik niet voldoende ruimte meer voor mijn benen had. Ik paste er gewoon niet meer tussen. Het was altijd al wel krap, maar dit was gewoon niet normaal. Ik riep de stewardess er bij. Haar antwoord was dat ik wel een plek kon krijgen met meer beenruimte. Dat was mooi, maar ik moest er wel terplekke € 16 voor neerleggen. Ik was hier absoluut niet blij mee. Wizzair dwingt haar klanten zo om voortaan altijd gelijk maar extra beenruimte te kopen. Hoe zo goedkoop vliegen.
In de komende weken zal ik meer vertellen over het wel en wee op het kamp en de voortgang van de projecten.
Uw projectleider,
Berend van Duijvenvoorde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten