Nu heb ik als titel boven deze blog geschreven "een blinde jongen" je zou kunnen zeggen dat heeft niets met bouwactiviteiten te maken. Dat klopt helemaal, maar als je regelmatig op het kamp komt word je toch met allerlei zaken en mensen op het kamp geconfronteerd en dit is er eentje van.
Robi kwamen we al tegen vanaf het begin.
Hij was toen zo'n jaar of 5 en nu dus ongeveer 14 jaar.
Als er vanuit de Stichting een kinderkamp georganiseerd werd kwam Robi ook regelmatig mee. Zijn vader was namelijk één van de jongerenwerkers op het kamp. Het was een leuk kereltje die probeerde, ondanks zijn handicap, zoveel mogelijk mee te doen. Bijvoorbeeld met het zingen en ochtendgymnastiek. Je merkt dat mensen die een handicap hebben vaak andere organen sterker hebben ontwikkelt. Op zijn gehoor kon hij toch veel dingen volgen en aan sommige dingen (zoals ochtendgymnastiek) deed hij mee.
Ook mocht hij wel meespelen met de muziekband. Geweldig om te zien en te horen wat hij kon en deed. Je staat er echter helemaal niet bij stil wat een groot verschil er is tussen zo 'n zigeunerkamp en bijvoorbeeld onze Nederlandse omgeving. Hier kan je vaak leren om met stok te lopen. Tegenwoordig zelfs uitgerust met GPS. Of met een geleidehond. Dat zijn zaken die daar totaal onmogelijk zijn. Dat betekent dat zijn leefomgeving erg klein is.
De vader van Robi staat links op de foto.
De laatste keer dat ik op het kamp was sprak zijn vader ons aan. Hij vertelde van de grote zorgen die hij om zijn zoon heeft. Hij was al bij de gemeente geweest of zijn zoon ook ergens naar school kon. Dat kon zeker wel. Maar wat bleek de jongen zat dan in een klas met allemaal kinderen die gewoon konden zien. Hij werd aan zijn lot overgelaten en kon nergens aan mee doen en zat de hele dag stilletjes op zijn plek tot hij werd opgehaald. Je snapt dat dat helemaal niet goed voor hem was. Zijn vader heeft hem dan ook van school gehaald en weet zich geen raad. In de stad is geen school voor blinden. Financieel is het onmogelijk om de jongen b.v. in Hongarije naar een school te laten gaan. Hij weet eigenlijk niet hoe hij hier mee aan moet. Dat raakte me enorm en daarom schrijf ik hierover in deze blog.
Ik heb hem nog verteld dat wij in Nederland veel luister boeken hebben. Hij zou gaan uitzoeken of dit ook in het Hongaars te krijgen is.
Thuis gekomen heb ik één van mijn buurtbewoners, die Hongaarse is, gevraagd of zij ook eens wilde meedenken. Ik heb nog niets van haar gehoord, dus het zal wel erg moeilijk zijn om iets te vinden.
Als iemand tips of ideeën heeft, hoe deze vader en zijn zoon geholpen zouden kunnen worden, laat het asjeblieft weten.
De volgende blog hoop ik wat te kunnen laten weten over de medische post in het badhuis.
De projectleider,
Berend van Duijvenvoorde
Stichting Munkacs
