zondag 23 december 2012

Van de projectleider: vervolg gesprekken met kampbewoners (23-12-2012, gewijzigd op 15-6-13 foutje))

Zoals ik vorige week al had geschreven zou ik deze week nog iets meer uit gesprekken met kampbewoners laten horen.

We kwamen bij  Lilly en Robert, een zus en broer. Respectievelijk 30 en 33 jaar oud.  Ze kunnen lezen noch schrijven. Beiden zijn op het kamp geboren. Hun beider ouder leven nog.  Die waren op het moment van ons bezoek in de stad aan het bedelen. Lilly heeft een zoon van 6 jaar. Hij bezoekt de zigeunerschool. Op het moment dat wij bij hen waren was er ook een zus van Lilly aanwezig. Zij is 46 jaar en moeder van 12 kinderen.  Tijdens ons gesprek had ze een kind van een jaar of 3  -  4 op schoot, die voortdurend  één van haar borsten te voorschijn haalde om wat voeding binnen te krijgen of om aan zijn zuigbehoefte te voldoen.  Ze woonde in een hutje vlakbij. We hebben daar ook nog even naar binnengekeken.  Zag er erg rommelig uit.


 Hierna kwamen we bij een echtpaar van respectievelijk man 51 en vrouw 36 jaar. Beiden waren ook op het kamp geboren.  Beiden kunnen lezen en schrijven en zijn christen.  Om in hun bestaan te kunnen voorzien had hij een paard en wagen gekocht voor € 1500,--. Had inmiddels € 300 afgelost. Maar het was daar echt schraalhans keukenmeester, want hij verdiende met zijn werk soms maar 3 a 4 euro per dag en dat is echt te weinig om van te kunnen bestaan. Ze hebben 4 kinderen in de leeftijd van 10 - 18 jaar. De vrouw was ernstig ziek en menselijkerwijs niet lang meer te leven. Longkanker. In de Oekraine is de medische zorg gratis. Oftewel je hoeft niet te betalen om in een ziekenhuis te liggen, maar je medicatie moet je wel zelf kopen. Dat kunnen zigeuners in veel gevallen helaas niet en dat betekent in veel gevallen dat zieke mensen thuis blijven. Het is alleen wel zo dat ze door haar ziekte een uitkering kreeg, waar het gezin dan weer wat aan heeft.


Als  laatste brachten we een bezoek bij Erika, 33 jaar. Ze heeft 6 kinderen, 2 kinderen had ze afgestaan aan een tehuis. Het waren namelijk gehandicapte kinderen. Het jongste kind was 2 jaar en de oudste 16 jaar. De woonde aardig riant voor de kampbegrippen. Ze hadden een woninkje vanuit een project gekregen.

Ze is getrouwd en haar man werkt op diverse vuilnisbelten. Maar geen vast werk, hij probeert wel steeds om vast werk te vinden. Ze hebben ongeveer € 280 per maand om van  te bestaan.  Beiden waren ook op het kamp geboren.
Erika  heeft school gehad en kan Hongaars lezen.
Het oudste kind gaat naar de zigeunerschool.
Dit is de laatste weblog van mijn hand voor 2012.
Zodra er nieuws te melden is over de medische post zal ik een nieuwe weblog schrijven.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen toe en alvast een heel voorspoedig 2013.
Vriendelijke groet,
 
Berend van Duijvenvoorde
PS geef gerust reacties, kan via mijn emailadres; Berend@munkacs.nl
 

zaterdag 15 december 2012

Van de projectleider: in gesprek met enkele kampbewoners


Tijdens mijn november reis heb ik een bezoek gebracht bij een aantal gezinnen die midden op het Roma zigeunerkamp Munkacs leven.
Wat kom je dan onder de indruk hoe goed wij het hier in Nederland hebben. We spreken hier wel over een economische crisis, maar wat je daar hoort en meemaakt dan mogen we hier in het rijke westen niet klagen.

Ik kwam in een hutje bij Marika, een jonge moeder van 21 jaar, met 2 kinderen van 2 en 5 jaar. De vader van de kinderen onbekend.  Gelukkig krijgt ze wel maandelijks € 190 aan kinderbijslag. Je zou denken, nou daar kan ze dan mooi van rond komen. Ware het niet dat zij in dat hutje samen met haar moeder en neef en nog 3 andere personen leeft. Met z'n allen moeten ze het doen met dat geld en dat is dan veel te weinig. Er is regelmatig geen eten voor deze mensen. Soms eten ze 2 keer per dag, maar vaak maar 1 keer.
Marika had 5 jaar op de zigeunerschool doorgebracht maar niet leren lezen en schrijven.  Ze heeft dan ook geen kans gehad om een beroep te leren en besteedt haar tijd in en rondom haar hutje.
Als het lukt houdt ze zich bezig met het verzamelen van oud ijzer en papier. Heel soms gaat ze naar een winkel.


Op een volgend adres kwamen we bij Irene (52 jaar oud). Ze is op het kamp geboren. Haar man is 3 jaar geleden overleden, maar hij had al 20 jaar niet meer naar zijn gezin omgekeken. Ze kan niet lezen en schrijven.
Het hutje heeft de afmetingen van 3,5 x 3,5 meter. Ze woont daar samen met 3 kleinkinderen en een dochter met haar man met 2 kinderen.  8 personen in totaal. Ik zou zeggen probeer in je kamer eens 3,5 x 3,5 uit te meten en ga daar met 8 personen in staan en bedenk dan dat die 8 personen daar ook moeten slapen. Er stonden 2 oude banken in en een houtkachel. Dat was de hele inventaris.
Irene is straatveegster en krijgt daar iedere maand € 100 voor en daar moeten ze het mee doen.

Enkele van de kinderen gaan nu naar de gaarkeuken (soepkitchen)  en krijgen
wat onderwijs.
We kwamen gelukkig niet met lege handen bij deze gezinnen. We hadden vooraf een aantal voedselpakketten samengesteld die we aan hun konden overhandigen.

De bezoeken breng ik niet alleen. Ik spreek de taal niet en weet ook niet uit mezelf waar ik zo maar naar binnen zou mogen stappen. Corine, die al ruim 12 jaar in de Oekraine woont en werkt, gaat dan mee als tolk en natuurlijk ook iemand van het kamp zelf.

Met een zekere schroom stap je zo 'n hutje dan binnen. Maar ik merk nu dat de mensen best blij zijn met je komst en ook wel open over hun leven willen praten. Dat vond ik een bijzondere ervaring.

Volgende week zal ik nog wat over een paar gezinnen op het kamp schrijven.
Mocht het je raken hoe triest en uitzichtloos deze mensen leven en ook hoe weinig ze te eten hebben wil ik je bij deze vragen om een bijdrage over te maken op

 Rekening 1327.20.949 ten name van Stichting Munkacs,
 ovv voedselpakketten

Mocht je zelf een keer mee willen met een zomerreis naar de Oekraine, kom dan op 20 december op de informatiebijeenkomst in de Boeg, achter de GKv aan het Hoendiep te Hoogkerk.
Met vriendelijke groet,
Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres


 

vrijdag 7 december 2012

Van de projectleider: Oplevering Toilettenproject

Vooraf moet ik even zeggen dat het om onduidelijke redenen momenteel niet lukt om foto's aan mijn weblog toe te voegen. Zodra dit wellukt zal ik dit alsnog doen.

In de laatste week van november heb ik weer een van mijn bliksembezoeken aan de Oekraïne gebracht. 
Ik kan vertellen dat de reis voorspoedig is verlopen. Heenweg prima weer. De 2 dagen daar erg veel regen en ook op de terugweg richting Budapest. Maar precies voor de winter in begon te vallen kon ik deze reis uitvoeren en het is toch wel fijn dat je geen last hebt van de winterse ongemakken op de weg.

De belangrijkste doelstelling van dit bezoek was de oplevering van het Toilettenproject.
De mannen, Ferry en Geza, hadden keihard gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen. Ik zou dan getuige zijn van het plaatsen van het laatste toilet.

In het begin van het project was afgesproken dat degene die een toilet kregen zelf het gat moesten graven. Dat is in de meeste gevallen ook gebeurt. Soms was het gat lang niet diep genoeg, maar er waren ook gaten waar je rechtop in kon staan. Ferry en Geza maakten de toiletten en voorzagen ze van een beschermende laag.

Daarna moesten de ontvangers zelf het toilet op komen halen. Ze moesten zelf voor vervoer zorgen. Het was beslist heel goed om dat bij de kampbewoners zelf neer te leggen. Het was lang niet altijd makkelijk om een toilet op de juiste plaats te krijgen.

 Er kwamen altijd karren, soms met paarden er voor, aan te pas.
 

Er zijn veel foto's gemaakt van trotse bezitters van een toilethuisje. Ook zijn er een vijftal stenen toilethuisjes gebouwd. Dan kregen de mensen de bouwmaterialen, maar moesten zelf het bouwwerkje opmetselen.
Er staan nu 100 toiletten op het kamp, gewoon fantastisch is dat. Ik kan zeggen dat er veel vraag naar toiletten is. We zouden er zo nog 100 kunnen plaatsen. Zelf van buiten het kamp kwamen er vragen om een toilethuisje.



Eén keer is het gebeurd dat iemand zijn toilethuisje, die hij had gekregen, door wilde verkopen.
Ook is het gebeurd dat afgesproken was dat een paar gezinnen van één toilethuisje gebruik zouden maken. De volgende dag nadat het huisje was geplaatst, kwam één van die gezinnen vertellen dat ze een gat naast het al geplaatste huisje hadden gegraven en nu dus hun eigen toilet wilden. Dat feest ging echter niet door.



Het 100ste of goed geteld nr. 102 werd met paard en wagen achter op het kamp gebracht. 









 


Het was 's middags 3 uur, maar het werd al donker. We konden gelukkig nog wel wat foto's maken.





Daarna hebben we boven het badhuis het project officieel afgesloten en werden er veel waarderende woorden uitgesproken naar de mensen die dit project mogelijk hebben gemaakt.

Maar wat heel mooi was dat één van de projectdoelstellingen ook echt verwezenlijkt was. Namelijk dat kampbewoners zelf de toilethuisjes moesten maken. Dat heeft best veel voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk wel gelukt. En het mooie is dat die 2 jonge mannen apetrots zijn op hetgeen ze hebben gedaan. Ze hebben veel geleerd en hebben mede kampbewoners kunnen helpen en bovendien verdienden ze er hun brood mee.

Terugziend geeft dit project mij een heel goed gevoel en ben ik dankbaar dat we iets aan de verbetering van de levensomstandigheden van de Roma zigeuners van Munkacs hebben kunnen doen.

In de volgende weblog zal ik iets schrijven over een aantal gesprekken die ik heb gevoerd met kampbewoners.

Met vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres