Les in lassen

In mijn vorige blog gaf ik aan deze week te zullen schrijven over de ervaringen van Sylvia Wobbes. Ik heb haar in de afgelopen week niet kunnen spreken en bovendien heb ik nieuws die ik graag direct wil doorgeven.

 

 

 

 

 

Op het kamp hebben we in het verleden wel vaker met de kampleiding gesproken over de manier waarop we mensen in beweging zouden moeten zien te krijgen.

Mensen moeten zelf actief worden. Er werd wel eens gezegd "geef ze geen vis, maar een hengel". Met die hengel moeten ze dan zelf gaan vissen.

 

Nu hebben we vanuit de stichting Munkacs inmiddels wel wat ervaringen opgedaan op het kamp. Bij het badhuis stonden vaak kampbewoners te kijken wat die Nederlanders allemaal deden. Maar ze kwamen niet in beweging om mee te gaan doen. Bij de bouw van huisjes moesten de gezinnen zelf mee gaan doen, anders werd er geen huisje gebouwd, daar ontstond samenwerking en er kwamen banden tussen mensen (ondanks de taalbarrière).

 

Vervolgens werden er toilethuisjes gemaakt. Dit werd grotendeels gedaan door 2 jonge mannen (Fery en Geza) die eerst geleerd hebben om goed te meten en te zagen. Hoe ga je om met een hamer en schroevendraaier, enz.. Zij kunnen zich daar nu prima mee redden.

 

Nu staan we aan het begin van een project om goede kachels / kookplekken op het kamp te laten maken. Maar ja als je niet lassen kan hoe moet dat dan. Het is heel bijzonder dat juist nu een Nederlander naar de Oekraine is gegaan voor een project waarbij gelast moet worden. Die man (helaas weet ik zijn naam en waar hij vandaan komt nog niet) was bereid om Fery en Geza het lassen bij te brengen. In de afgelopen week is daar mee begonnen. Ik heb een aantal foto's toegevoegd.

 

Dit is voorlopig een laatste blog. Na de zomer wil ik weer beginnen met een nieuwe serie.

Uw projectleider,

 

 

Berend van Duijvenvoorde

 

 

De toilethuisjes op het kamp

Drie jaar geleden inmiddels, ben ik samen met Anne Heemstra op de fiets naar de Oekraïne gereden. Ruim 2000 km's. Het doel was geld verzamelen om 100 toiletten op het kamp te kunnen laten bouwen en plaatsen.

Zoals de meesten denk ik nog wel weten was de tocht een groot succes en is het ook gelukt om voldoende bijeen te krijgen om die 100 toiletten te laten bouwen .

Dit werk werd grotendeels door 2 jonge mannen van het kamp zelf gedaan. Fery en Geza. Zij hebben daardoor zichzelf het vak van timmerman aardig eigen gemaakt.

 

Nu had ik na de zomer van vorig jaar aan hen gevraagd om een rondje over het kamp te maken om naar de staat van de toilethuisjes te kijken en daar waar nodig wat reparatiewerk te verrichten.

Dat hebben ze in de wintermaanden gedaan.

 

Op het kamp werd dat als heel bijzonder ervaren. Dat zo maar gekeken werd hoe of mensen omgingen met de gekregen toilethuisjes.

Sommige mensen schaamden zich en wilden dan ook niet dat er in het toilethuisje werd gekeken.

Misschien dat dit een stimulans voor hen is om alsnog netjes met hun toilethuisje om te gaan.

 

Verbazing was er ook, sommige toilethuisjes waren totaal verdwenen. Bleken voor een paar euro aan een ander te zijn verkocht of het materiaal was gebruikt om hun hutje iets te verbeteren.

Ook waren er een aantal die in een dermate slechte staat verkeerden dat ze niet meer te repareren waren. Een aantal werd wel gerepareerd en er waren ook mensen die zelf maatregelen hadden genomen om het toilethuisje in een goede staat te laten blijven. Dat is natuurlijk super.

Er waren er zelfs die nog in een staat van nieuw verkeerden. Zo goed werd er mee om gegaan.

 

We hebben op het kamp besproken of het wenselijk was dat sommige mensen alsnog een nieuw toilethuisje zouden krijgen, maar dat werd afgeraden. Anders zouden er zo weer een stel mensen komen met de vraag om ook in aanmerking te komen voor een toilethuisje.

Die raad hebben we ter harte genomen.

 

In een volgende blog wil ik wat schrijven over de ervaringen van Sylvia Wobbes met het rondbrengen van voedselpakketten.

Geniet van de zomerse dagen.

Groet,

 

Berend van Duijvenvoorde

Het badhuis en douchemunten

In de afgelopen winter heeft er een grondige opknapbeurt van het badhuis plaatsgevonden. We constateerden dat het er geweldig goed uit ziet. Alles helder fris en rein. Schimmels zijn verwijderd. Doucheruimte opnieuw betegeld en ook de gang naast de doucheruimte.

 

Eén van de problemen is hoe krijg je mensen onder de douche en vervolgens wie betaald hier voor.

Om met het laatste te beginnen. De mensen hebben veelal geen geld en dus kunnen ze niet betalen om onder de douche te gaan. Nu hadden wij berekend dat het douche per persoon ongeveer € 1,-- kost. In dat bedrag zit dan het gebruik van de douche maar ook onderhoud en beheer.

Om nu aan de financiële middelen te komen zijn we begonnen met het verkopen van douchemunten. Met de gekochte munt geef je dan aan iemand in de Oekraïne op het zigeunerkamp een douche.

 

Op een bijeenkomst in Spakenburg heb ik al voor een mooi bedrag aan munten kunnen verkopen en ook op de oranjemarkt (koningsdag) zijn er een hele serie verkocht dat is gewoon fantastisch. Ik hoop dat nog veel mensen (ook misschien wel na het lezen van deze blog) munten bij de stichting Munkacs willen kopen. In Hoogkerk is het mogelijk om in de winkel "de 2e kans" munten te kopen.

 

Op het kamp is er een groep kinderen die iedere week naar de "soepkitchen" (gaarkeuken) komen. Er wordt geprobeerd om hen tenminste 1x per maand onder de douche te krijgen. Met de opbrengst van douchemunten is dat een mogelijkheid geworden. Dat is natuurlijk super. Denk je eens in hoe vaak je zelf (of je kinderen) onder de douche gaat. Die kinderen nu misschien 2x in de maand. Ik hoop dat dit door kan groeien tot iedere week. Dit heeft tot doel dat de levensomstandigheden van de zigeuners op het kamp steeds beter gaat worden. Dat mensen zelf gaan ontdekken dat hygiëne goed voor je is en dat het fijn is om schoon te zijn.

 

We hebben Ruslan een zak met douchemunten gegeven en hij zal samen met Karlos een spelvorm bedenken om hier zo met de kinderen mee bezig te zijn.

 

Ik hoop dat de stichting binnenkort douchemunten te weinig heeft.

hartelijke groet,

 

Uw projectleider,

Berend van Duijvenvoorde

van de Projectleider; Aprilreis samen met Sylvia Wobbes

Beste lezer,

 

het is al weer enige tijd geleden dat je een blog, over het wel en wee in de Oekraïne, van mij hebt kunnen lezen. Maar nu heb ik weer genoeg stof  om een aantal blogs mee te vullen.

 

In de laatste week van april ben ik samen met Sylvia Wobbes, bestuurslid van de stichting Munkacs, op stap geweest naar de Oekraïne. Voor haar was het de eerste ervaring op het kamp.

Na afloop gaf ze dan ook aan dat de omstandigheden waarin de mensen daar op het kamp wonen de meeste indruk op haar hebben gemaakt. Met veel mensen in kleine, vaak in slechte staat verkerende, huisjes. Ze is ook mee geweest om een aantal voedselpakketten rond te brengen. Daar zal ik in één van de volgende blogs wat meer over vertellen.

 

De reis op zich verliep heel voorspoedig. Ik ben nu voor het eerst naar Debrecen in Hongarije gevlogen en vandaar met de auto richting de Oekraïne. Dat ging perfect. In 1 1/2 uur stonden we al aan de grens. De grenspassage ging in een recordtijd (slechts 15 minuten). Ik had een koffer met daarin verbandmiddelen voor de medische post. De douane wilde weten wat er in de koffer zat. Hij luisterde niet naar mijn antwoord. Ik zei dat de koffer van mij was, dus niet wat er in zat. Hij liep vervolgens door en zei dat we door konden rijden. Daarna reden we door naar Mukachevo.

Het weer was fantastisch 25 graden. Heerlijk zomers.

 

De terugreis hebben we de auto in Budapest weer ingeleverd. We vlogen met Wizzair.

Een maatschappij waar we vaak mee vliegen. We hadden een nieuw vliegtuig. Maar toen we gingen zitten bleek dat ik niet voldoende ruimte meer voor mijn benen had. Ik paste er gewoon niet meer tussen. Het was altijd al wel krap, maar dit was gewoon niet normaal. Ik riep de stewardess er bij. Haar antwoord was dat ik wel een plek kon krijgen met meer beenruimte. Dat was mooi, maar ik moest er wel terplekke € 16 voor neerleggen. Ik was hier absoluut niet blij mee. Wizzair dwingt haar klanten zo om voortaan altijd gelijk maar extra beenruimte te kopen. Hoe zo goedkoop vliegen.

 

In de komende weken zal ik meer vertellen over het wel en wee op het kamp en de voortgang van de projecten.

Uw projectleider,

 

Berend van Duijvenvoorde