van de projectleider: een medische post op het kamp

Beste lezers,

Vorige week had ik al aangekondigd iets te zullen schrijven over een mogelijke medische post.
Zo'n 2 jaar geleden heb ik een inventariserend onderzoek uitgevoerd op het kamp, naar wat de bewoners van Munkacs zelf graag wilden hebben.
Ten eerste kwamen daar de toiletten naar voren. Vervolgens een medische post en daarna mogelijk een schooltje voor voorschools onderwijs.
Het eerste project loopt en voor het tweede gaan we nu met de voorbereidingen beginnen.

Waarom zou je nu eigenlijk een medische post op het kamp willen hebben? Het kamp ligt dicht tegen de stad aan en eigenlijk is het ziekenhuis helemaal niet zo ver weg. Medische zorg in de Oekraine is gratis, dus waarom?

Veel van de Roma zigeuners staan allereerst al niet geregistreerd. Ten tweede worden ze zwaar gediscrimineerd. Als zij zich met een ziek kind bij het ziekenhuis melden, wordt er vaak minachtend naar gekeken en blijft zorg achterwege. Bovendien moet je in de Oekraine wel zelf de medisch noodzakelijke middelen kopen en daar hebben ze meestal geen geld voor. Gevolg is dat velen de weg naar het ziekenhuis maar niet maken.

We hebben het zelf ook een keer meegemaakt dat op het moment dat wij het kamp opreden er net een vader aan kwam rennen met een levenloos, naakt, lichaampje van een jong kind in zijn armen. Helemaal radeloos. We hebben hem in de auto gestopt en snel naar het ziekenhuis gereden. De reacties bij het ziekenhuis waren, "van waar maak je je druk om", het is toch maar een zigeunerkind. Maar omdat wij erbij waren ging men toch het kind helpen en later bleek dat de hulp, God zij gedankt, niet voor niets was geweest.
Omdat dus de drempel naar het ziekenhuis veel te hoog is en de mensen op het kamp geen middelen hebben om de noodzakelijke medische middelen te kunnen kopen is het echt noodzakelijk dat er een medische post komt.

We gaan kijken of een gedeelte van het badhuis geschikt gemaakt kan worden om als behandelkamer ingericht te worden. Ik zal in beeld moeten brengen wat dit aan kosten met zich mee gaat brengen.

Vanit het Rode Kruis Groningen en het UMCG hebben we materialen gekregen waar we ruim zo 'n post mee in kunnen richten.
Deze materialen zijn inmiddels onderweg naar de Oekraine. Vooraf moesten er wel allerlei documenten in orde worden gemaakt via enkele ministeries in Kiev.

Over dit aankomende project zal ik dus nog wel vaker wat vertellen.






Wat ik nog wel leuk vind om te vertellen is dat er zelfs vanuit Canada op de blog wordt gereageerd. In Amerika en Canada leeft ook een grote bevolkingsgroep die net als zigeuners worden gediscrimineerd, dat zijn namelijk de Indianen. Een volk dat eens heel groot was en nu in kleine kampen overal verspreid wonen op gelijke wijze als veel zigeuners.

 Mochten er onder de lezers zijn die wel een financiele bijdrage willen leveren voor de medische post , dan is dat natuurlijk van harte welkom. Uw bijdrage kan gestort worden op de rekening van de stichting Munkacs, o.v.v. Medische Post. het banknummer is 1327.20.949
Alvast namens de Roma zigeuners van Munkacs bedankt.
Volgende week zal ik iets vertellen over de voortgang van het toilettenproject en hoe je projecten moet oppakken in intwikkelingsgebieden.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

Van de projectleider: de toiletvoorzieningen op het kamp

Al zo'n 8 jaar kom ik nu op het Roma zigeunerkamp Munkacs in de Oekraine. Als je dan over het kamp loopt en die schamele hutjes ziet, dan vind je dat schokkend. Zoveel mensen, die wonen in zulke kleine hutjes.

Maar als je daar wat langer komt dan kom je tot de ontdekking dat die mensen ook de meest elementaire zaken ontberen. Een badkamer, die voor ons heel gewoon is, hebben ze echt niet. Ze hebben niet eens een wastafel. En als je dan verder kijkt kom je tot de ontdekking dat ze ook helemaal geen toilet hebben. Je ziet dat de mensen het gewoon naast of achter hun hutje op de grond doen of, als die er is, op een emmer. Die emmer zie je dan vervolgens overlopen. Kinderen lopen er vaak op blote voetjes of op slippers rond. Je kan je bedenken wat zulke barre hychiënische toestanden aan ziektes op kan leveren.

Daarom zijn we op het kamp vorig jaar met een toilettenproject begonnen. Met als doelstelling om zo 'n 100 toiletten te plaatsen. Inmiddels staan er een aantal en we hebben geconstateerd dat de mensen er blij mee zijn, dat ze goed onderhouden worden en dat de vraag naar toiletten groot is.
Als wij, in Nederland,  een toilet bouwen sluiten we die aan op de riolering. Op het kamp heb je geen riolering. Hier wordt een diepe put gegraven en daar boven wordt dan een toilethuisje geplaatst. Tegen dat de put vol begint te raken graaf je er vlak naast gewoon een nieuwe put en verplaats je het huisje. In principe worden er houten toilethuisje neergezet.

Enkele kampbewoners wilden graag een stenen gebouwtje. Dat mocht, maar dan moesten ze hem wel zelf bouwen. Materialen werden dan aangeleverd. Zoals op de foto te zien is zit er zo'n golfplaat als dakje op. Eén van de mensen op het kamp kwam op een gegeven moment vertellen, dat op het moment dat hij het dakje wilde plaatsen, deze weg was. Nadere controle leverde op dat hij het dakje van zijn huisje er mee had gerepareerd. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ook hier moet je er dus goed bij zijn om te zorgen dat alles wel gebruikt wordt waarvoor het bestemd is.

Duidelijk is in ieder geval dat de mensen erg blij zijn met hun toiletten. De vraag uit het kamp om toiletten is dan ook groot te noemen. We hopen dat in de komende maanden het project weer goed op gang komt. We hebben iemand gevonden met ervaring in het maken van dergelijke toiletten.  Hij wil met enkele mensen dit nu gaan oppakken.
Op dit moment is de verwachting dat begin mei weer met het bouwen wordt begonnen.

Mochten er onder de lezers zijn die wel een financiele bijdrage willen leveren voor dit werk, dan is dat natuurlijk van harte welkom. Uw bijdrage kan gestort worden op de rekening van de stichting Munkacs, o.v.v. toilettenproject. het banknummer is 1327.20.949
Alvast namens de Roma zigeuners van Munkacs bedankt.

Volgende week zal ik iets vertellen over een mogelijke medische post.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

Van de projectleider: schrijnende verschillen

Beste lezer,

In deze blog wil ik u / je meenemen met het wegbrengen van een paar voedselpakketten.

In Nederland horen we dat de aanmeldingen bij de voedselbanken enorm toenemen. Ook dichtbij huis hebben steeds meer mensen een tekort aan de meest elementaire levensbehoeften. Maar dat is nog niets in verhouding met de situatie op het Roma-zigeunerkamp.

Als projectleider heb je natuurlijk oog voor meer als het project waar je mee bezig bent. Op het moment dat we naar het kamp wilden gaan stelde Ruzlan voor om eerst wat voedselpakketten te kopen en weg te brengen. Nu is het zo dat, dankzij de giften die binnenkomen, er regelmatig voedselpakketten uitgedeeld kunnen worden bij de meest schrijnende gevallen op het kamp.

Een aantal jaren geleden werd van het gekregen geld een aantal grote pakketten gemaakt en over het kamp verspreid. Dit riep echter nogal wat afgunst op. Ik heb het zelf meegemaakt dat er dan zo een stuk of 10 vrouwen op je afkwamen die aangaven het minstens net zo beroerd te hebben als degenen die een pakket kregen. Het is helaas onmogelijk om een heel kamp (6000 mensen) van eten te voorzien. Ruzlan wordt vaak getipt over mensen waar het werkelijk erg slecht gaat en dan zorgt hij dat daar kleine pakketjes onopvallend naar toe gaan.

Het meest onwerkelijke vind ik dat op zo 'n 5 kilometer van het kamp een ultra moderne supermarkt staat waar alles te koop is wat je maar wil. Arm en rijk zitten dus heel dicht bij elkaar. Alleen heel veel artikelen zijn voor de "gewone" Oekrainer al onbetaalbaar, laat staan voor zigeuners.

Op de parkeerplaats bij die supermarkt komt al jaren een vrouw naar je toe die probeert om je er toe over te halen om illegaal gekopieerde CD's of  DVD's van haar te kopen. Ze kan soms behoorlijk boos reageren als je weigert.

Nadat we in de supermarkt etenswaren voor een drietal voedselpakketten hadden gekocht gingen we naar het kamp en bezorgden we die tassen bij een oudere alleenstaande vrouw, die me met tranen in de ogen even omhelsde. De geur die zo'n vrouw afgeeft neem je op zo'n moment even voor lief en ik voel me dan erg ongemakkelijk. Wij hebben het zo goed en kunnen alles kopen wat we willen. Deze vrouw had waarschijnlijk al enkele dagen geen eten meer gehad en was erg blij met dat tasje waar voor hooguit € 5 aan boodschappen in zat. Zij kan er weer een heel aantal dagen van leven. Je zou op dat moment wel veel meer willen geven. Ook kwamen we bij een piepjong stelletje die vol trots hun baby van 3 dagen oud lieten zien. Ze hadden alleen geen eten. Zij waren ook erg blij. Ook werd er een pakketje bezorgd bij een jongerewerker van het kamp.  Het is maar een druppel op een gloeiende plaat. Dit soort momenten is niet geschikt om op de foto vast te leggen. Het zijn wel beelden die je nooit meer los laten. Op het moment dat ik dit schrijf zie ik die mensen en hun ellendige situatie zo weer voor me. Voor deze mensen is er weinig hoop. Gelukkig zijn deze mensen al heel blij met het kleine beetje wat je dan geeft.

Na het bezorgen van deze voedselpakketten gingen we het kamp op om te kijken hoe het staat met de al gebouwde toiletten. Daar volgende week meer over.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

Van de projectleider; nieuwe energie in het toilettenproject

Op het moment dat wij (Eize en ondergetekende) in gezelschap van Corine bij het huis van Ruzlan aankwamen, stonden Ruzlan en Sanyi ons buiten al op te wachten. Kort daarop kwam ook Karlos er bij.
Na een hartelijke begroeten gingen we naar binnen en hadden we een uitgebreid gesprek met elkaar.

Sanyi had ik een paar jaar geleden al eens ontmoet op een klein kampje, waar hij samen met de bewoners toilethuisjes bouwden. Ieder gezin van dat kamp (Janosi) kreeg zo een eigen toilet. Sanyi heeft dus ervaring in het maken van toilethuisjes. Ook bleek uit ons gesprek dat hij veel heeft samengewerkt met jongeren om dingen op te knappen. Hij ziet het helemaal zitten om op Munkacs aan de slag te gaan om te zorgen dat in korte tijd alle toiletten klaar komen.

Tijdens de discussie bleek dat het zijn voorkeur had om in één keer achter elkaar door te werken. Niet iedere keer een paar toiletten en dan weer verder. Juist het doorgaan heeft als effect dat de helpers steeds beter weten wat ze moeten doen en ook sneller resultaat op hun werk zien.
Sanyi wil in ieder geval drie van zijn eigen helpers meenemen.
Mooi was om te zien en te horen hoe hij denkt over betaald vrijwilligers werk. Hij vind dat de mensen op het kamp het onbetaald zouden moeten doen. Ze krijgen er toiletten voor terug. Daar was even een levendige discussie over tussen hem en Ruzlan.
Hij ziet ook meer in dagloon dan betaling per toilet. Omdat Sanyi uit Beregowo komt moet er ook een brandstof vergoeding komen en tussen de middag moet voor eten gezorgd worden voor hem en zijn mensen. Kortom er zal van alles geregeld moeten worden. Ruzlan heeft het toezicht over het geheel.
Binnenkort hoop ik te kunnen vertellen dat de toiletbouwers op stoom liggen.
Volgende week verder, dan iets over ons bezoek aan het kamp zelf.
Iedereen gezegende paasdagen toegewenst.
Berend