zaterdag 27 oktober 2012

van de Projectleider; toiletten en medische post


De toiletten:

Het schiet mooi op met de toiletten, de mannen werken gestaag door. Ik heb afgesproken om in de laatste week van november van dit jaar naar het kamp te komen om bij de oplevering van het laatste toilethuisje te zijn. Er zullen dan ruim 100 toiletten zijn geplaatst. Ik ben nu al benieuwd hoe dat er uit ziet. Van de zomer stonden er 40 en toen zag je ze al op veel plekken, Maar 100 lijkt me helemaal super.

 

De medische post:

Ondertussen ben ik al samen met Corine en Ruslan bezig om het projectplan voor de medische post rond te krijgen. In de afgelopen week had ik een stuurgroep overleg en hebben we het plan besproken.

Hieronder zal ik in het kort verwoorden wat er in staat;

Onze doelstelling is, dat steeds meer bewoners van het kamp gebruik kunnen en gaan maken van medische zorg, zodat de levensomstandigheden verder verbetert worden. Hierbij wordt gedacht aan spreekuren van doctoren, geven van injecties in een “steriele” omgeving, controles van kinderen op ziektes en bv oogcontroles, controles van zwangere vrouwen, enzovoorts.

 4000 Roma kunnen moeilijk bereikt worden door de huisartsen. Daardoor krijgen zij te weinig medische zorg. Het realiseren van een medische post doet de toegang tot medische zorg toenemen. Dit doen we door;

·         de artsen in de medische post spreekuur te doen laten houden.

·         patiënten die niet in staat zijn om naar de post te komen worden alsnog thuis bezocht. Om de problemen die de artsen tegenkomen de ondervangen worden zij begeleid door een Roma die de woningen weet te vinden en de arts kan begeleiden op weg naar de patiënt.

·         daarna te starten met een nazorgfase, waarbij er ondertussen wordt geëvalueerd.

 
De Roma-zigeuners van het Romakamp van Munkacs hebben de normale toegankelijkheid tot de medische voorzieningen die er in Oekraïne zijn voor de bevolking. In het plaatselijke ziekenhuis, op loopafstand van het Romakamp, is dagelijks spreekuur waar de bevolking gebruik van kan maken. Veel Roma maken hier, om verschillende redenen, geen gebruik van.

Als de patiënt niet in staat is om naar spreekuur in het ziekenhuis te komen, kan men een bezoek aanvragen. De wijkarts komt dan langs om de patiënt te bezoeken.

Dit geeft vaak problemen, onder meer doordat;

·         vaak geen fatsoenlijk bed aanwezig is waarop de arts onderzoek kan verrichten.

·         schoon water ontbreekt om de handen eerst te kunnen wassen.

·         in de meeste onderkomens geen stoel of tafel aanwezig is waarop de arts kan zitten of schrijven.

·         de huisjes niet genummerd zijn en de straten geen straatnaam hebben. Hierdoor is het moeilijk de zieke te vinden.

·         in het kamp geen verharde straten zijn waardoor de artsen door de blubber moeten.

·         de artsen regelmatig met agressie te maken krijgen.

 
Ik hoop u/jou als lezer van deze weblog zo enige inzage te hebben gegeven waarom het noodzakelijk is dat er een medische post moet komen.

 Na mijn bezoek aan het zigeunerkamp zal ik weer met een volgende serie weblogs komen over mijn wetenswaardigheden en belevenissen.

Vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

zaterdag 13 oktober 2012

Van de projectleider: alternatief reizen


Al vele jaren kom ik inmiddels meerdere keren per jaar in de Oekraine op het Roma-zigeunerkamp Munkacs.

Veelal gaan we met het vliegtuig naar Budapest en rijden we naar de Oekraine met een gehuurde auto of personenbusje.

Alternatief was natuurlijk mijn fietstocht van 2011 naar de Oekraine, samen met Anne Heemstra en onderbegeleiding van Wiebe Ridderbos. Een belevenis om nooit te vergeten.

Dit jaar heb ik de groep voor het zomerkamp weggebracht en moest ik op een alternatieve manier zien terug te komen.

Nu wilde het geval dat Arlien van der Laan haar auto net over de grens in Hongarije had staan en die auto moest naar Budapest. Dat kwam mooi uit, ik zou dan vervoer hebben en haar auto kwam dan op de plek van bestemming.

De avond voor mijn vertrek werd ik naar Beregovo gebracht. De man die mij bracht reed nogal heftig. Ik was blij dat ik op mijn slaapplek aankwam. Ik werd daar keurig opgewacht, moest voor de overnachting € 5,-- betalen (jaja dat lees je goed). Kon lekker douchen en koffie stond klaar.

 ’s Ochtends in alle vroegte op het moment dat het dag begon te worden stond ik op. Ik had voor mezelf besloten lekker naar de grens te wandelen. (afstand 8 – 10 km) zodat ik na de grens die auto op kon pikken.

Het was rond 06.00 uur toen ik vertrok. Ik was nog maar net onderweg toen ik een dronken persoon tegen kwam die wilde weten hoe laat dat het was. Met gebaren kon ik het hem duidelijk maken. Even later had ik een stel blaffende honden om me heen. Maar gelukkig lieten die het op een gegeven moment af weten. Een troittoir of fietspad had je niet, dus ik liep langs de weg ( 80 km weg) en er passeerden regelmatig auto’s richting de grens. Er was mij verteld dat als je je duim op stak er altijd wel iemand stopte om je mee te nemen. Dat was heel gewoon, zo werd gezegd. Helaas werkte dit deze morgen niet. Inmiddels had ik wel ontdekt dat de grens toch iets verder weg was dan ik had ingeschat, dus moest ik mijn tempo wat opvoeren. Ik had namelijk afgesproken om rond 07.30 uur aan de andere kant van de grens te zijn. Daar zou iemand mij opwachten om mij bij de auto van Arlien te brengen.

 Ik kwam keurig op tijd bij de grens, moest voor een metalen hek wachten tot de douane vond dat ik lang genoeg gewacht had en hij het hek openmaakte. Daarna was ik snel op de afgesproken plek. Helaas kwam mijn afspraak daar niet opdagen. Ook na diverse telefonische pogingen ging dit niet lukken.

Ik besloot toen maar om terug te lopen naar de grens om daar maar te gaan liften. Iedere auto die door de slagboom kwam hield ik aan. Na zo ‘n ¾ uur daar gestaan te hebben kwam bij mij naar boven dat ik die dag voor het eerst wel eens niet mijn vliegtuig zou kunnen halen. Maar wat zou het. Ik was alleen en moest me er maar niet te druk over maken. Inmiddels begon het al wel erg warm te worden. De zon stond al hoog aan de hemel en er was geen schaduw op die plek. Gelukkig had ik een paar flessen water bij me.

Kort hierna werd ik door een man aangesproken, die in gebrekkig engels vroeg of ik naar Budapest moest. Ik bevestigde dit. Op zijn vraag of ik naar het vliegveld moest kon ik opnieuw ja zeggen. Ik vroeg vervolgens of hij mij soms wel wilde brengen. Hij knikte ja. Hierna vroeg ik wat dit moest kosten. Hij zei € 150. Ik reageerde met € 115, maar nee het was € 150. Ik wist dat de gemiddelde prijs rond de € 100 lag, dus ik durfde nog wel even af te dingen, maar niet te ver want ik moest nu toch wel weg. Uiteindelijk werden we het eens op € 125.

Ik liep met de man mee naar een achteraf parkeerplaats en mocht plaats nemen in een ruim 25 jaar oude auto. We gingen rijden. Na een korte rit reed de man een benzinepomp op om te tanken. Hij vroeg of ik naar het toilet moest, maar ik dacht “ blijf maar lekker zitten want als je wegloopt ben je misschien je geld en je bagage kwijt en kom je nog niet in Budapest”.

Terwijl wij verder reden en we voorzichtig met elkaar in gesprek raakten bleken we in de Oekraine zelfs gemeenschappelijke kennissen te hebben. Hij kende diverse Nederlanders die daar werken.Wat is de wereld toch klein. Het was zelfs zo dat de man nog wat geld teruggaf van wat ik hem had gegeven. Dit was wel een bijzondere ervaring.

De beste man reed keurig en zorgde er voor dat ik nog op tijd op het vliegveld arriveerde.

Ik heb nu zijn naam en telefoonnummer en zal hem zeker aanbevelen voor aan mensen die daar een chauffeur nodig hebben.

Volgende week hoop ik nog wat te kunnen vertellen over de stand van zaken met de toiletten en de ideeen over de medische post.

Hartelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres



zaterdag 6 oktober 2012

Van de projectleider: de medische post


In het algemene plan voor de verbetering van de leefomstandigheden van de Roma-zigeuners in Munkacs was opgenomen dat als vervolgproject een medische post zou worden gestart.

Inmiddels ben ik al begonnen met de voorbereidingen hiervoor.

Begin dit jaar kregen we van het Rode Kruis Groningen en het UMCG materialen waar we zeker een medische post mee kunnen inrichten.

Die materialen zijn inmiddels al overgebracht naar de Oekraïne en opgeslagen in de loods achter het badhuis. Tot mijn schrik bleek van de zomer dat juist de behandeltafel er niet was. Gelukkig is die na speurwerk van Arlien van der Laan weer boven water gekomen. Hij stond nog in een loods in Beregovo.

Er waren ook een aantal brancards en brandwondenmiddelen en spalken en dergelijke meegegeven, die direct in een ziekenhuis gebruikt konden worden. Ik kan vertellen dat ze er erg blij mee waren en de doktor die er bij was ging meteen zijn collega’s er bij halen om te lieten zien hoe mooi en waardevol hij de gekregen spullen vond.

 
Uit de gesprekken die we op het kamp hebben gevoerd blijkt het badhuis het meest geschikt als plaats voor een medische post.
 
 
 
Het is nu de bedoeling dat er een extra ingang komt en dat de voorste doucheruimte wordt omgebouwd tot medische post.

 
Een grove begroting hiervoor is inmiddels opgesteld en bij het bestuur van de Stichting Munkacs ingediend.

Ondertussen zijn we bezig een projectplan te schrijven. De doelstelling is dat met dit project wordt begonnen na afronding van het Toilettenproject. Mijn verwachting is dan ook dat in het voorjaar 2013 er echt gestart kan worden. Uiteraard pas na goedkeuring door het bestuur.

De volgende keer zal ik nog iets schrijven over een alternatieve manier van reizen.

Hartelijke groet,

 

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres