In het voorjaar ben ik samen met Sylvia Wobbes naar Munkacs geweest. Ik had toegezegd iets van haar ervaringen / beleving te laten weten. Deze weblog is dan ook eigenlijk van haar hand;
Ik had niet verwacht dat het kamp aan de stad grenst. Ik
dacht dat deze mensen in een afgelegen gebied woonden met elkaar. Zo rij je in
een redelijke straat en zo rij je het kamp op, het verschil is ook wel erg
groot. Nu was ik er in april en het was mooi
weer, maar hoe zit het dan in de herfst en winter vraag je je af. De
straatjes op het kamp bestaan uit modder, geen bestrating of iets dergelijks. De
huisjes zijn hutjes en daar wonen dan ook nog grote gezinnen in,
onvoorstelbaar, hoe dit dan gaat wanneer ze gaan slapen. En wat eten ze dan? En
ze koken op een vuurtje. 
We aten bij
Ruslan. Zijn vrouw had uitgebreid voor ons gekookt. Wij aten eerst met Ruslan
en daarna zijn vrouw met de kinderen. Je mag niet helpen opruimen, je loopt zo
bij tafel weg, dat voelt wel apart hoor. De mensen kijken tegen je op , maar
dit wil je niet, je bent gelijk aan hen. Toch bijzonder dat de armoede, zo dicht
bij de mensen in de stad, duidelijk zichtbaar aanwezig is.
De wegen zijn daar wel slecht, goed uitkijken waar en hoe je rijdt.
Mooi om zo een keer de ervaringen van Sylvia te kunnen weergeven. Zij kwam voor het eerst in de Oekraïne bij de Roma zigeuners in Munkacs op bezoek.
Vragen en reacties laat ze gerust langs komen.
Uw projectleider,
Berend van Duijvenvoorde
