Van de projectleider: vervolg gesprekken met kampbewoners (23-12-2012, gewijzigd op 15-6-13 foutje))

Zoals ik vorige week al had geschreven zou ik deze week nog iets meer uit gesprekken met kampbewoners laten horen.

We kwamen bij  Lilly en Robert, een zus en broer. Respectievelijk 30 en 33 jaar oud.  Ze kunnen lezen noch schrijven. Beiden zijn op het kamp geboren. Hun beider ouder leven nog.  Die waren op het moment van ons bezoek in de stad aan het bedelen. Lilly heeft een zoon van 6 jaar. Hij bezoekt de zigeunerschool. Op het moment dat wij bij hen waren was er ook een zus van Lilly aanwezig. Zij is 46 jaar en moeder van 12 kinderen.  Tijdens ons gesprek had ze een kind van een jaar of 3  -  4 op schoot, die voortdurend  één van haar borsten te voorschijn haalde om wat voeding binnen te krijgen of om aan zijn zuigbehoefte te voldoen.  Ze woonde in een hutje vlakbij. We hebben daar ook nog even naar binnengekeken.  Zag er erg rommelig uit.


 Hierna kwamen we bij een echtpaar van respectievelijk man 51 en vrouw 36 jaar. Beiden waren ook op het kamp geboren.  Beiden kunnen lezen en schrijven en zijn christen.  Om in hun bestaan te kunnen voorzien had hij een paard en wagen gekocht voor € 1500,--. Had inmiddels € 300 afgelost. Maar het was daar echt schraalhans keukenmeester, want hij verdiende met zijn werk soms maar 3 a 4 euro per dag en dat is echt te weinig om van te kunnen bestaan. Ze hebben 4 kinderen in de leeftijd van 10 - 18 jaar. De vrouw was ernstig ziek en menselijkerwijs niet lang meer te leven. Longkanker. In de Oekraine is de medische zorg gratis. Oftewel je hoeft niet te betalen om in een ziekenhuis te liggen, maar je medicatie moet je wel zelf kopen. Dat kunnen zigeuners in veel gevallen helaas niet en dat betekent in veel gevallen dat zieke mensen thuis blijven. Het is alleen wel zo dat ze door haar ziekte een uitkering kreeg, waar het gezin dan weer wat aan heeft.

Als  laatste brachten we een bezoek bij Erika, 33 jaar. Ze heeft 6 kinderen, 2 kinderen had ze afgestaan aan een tehuis. Het waren namelijk gehandicapte kinderen. Het jongste kind was 2 jaar en de oudste 16 jaar. De woonde aardig riant voor de kampbegrippen. Ze hadden een woninkje vanuit een project gekregen.

Ze is getrouwd en haar man werkt op diverse vuilnisbelten. Maar geen vast werk, hij probeert wel steeds om vast werk te vinden. Ze hebben ongeveer € 280 per maand om van  te bestaan.  Beiden waren ook op het kamp geboren.

Erika  heeft school gehad en kan Hongaars lezen.

Het oudste kind gaat naar de zigeunerschool.

Dit is de laatste weblog van mijn hand voor 2012.

Zodra er nieuws te melden is over de medische post zal ik een nieuwe weblog schrijven.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen toe en alvast een heel voorspoedig 2013.

Vriendelijke groet,

 

Berend van Duijvenvoorde

PS geef gerust reacties, kan via mijn emailadres; Berend@munkacs.nl

 

Van de projectleider: in gesprek met enkele kampbewoners

Tijdens mijn november reis heb ik een bezoek gebracht bij een aantal gezinnen die midden op het Roma zigeunerkamp Munkacs leven.

Wat kom je dan onder de indruk hoe goed wij het hier in Nederland hebben. We spreken hier wel over een economische crisis, maar wat je daar hoort en meemaakt dan mogen we hier in het rijke westen niet klagen.

Ik kwam in een hutje bij Marika, een jonge moeder van 21 jaar, met 2 kinderen van 2 en 5 jaar. De vader van de kinderen onbekend.  Gelukkig krijgt ze wel maandelijks € 190 aan kinderbijslag. Je zou denken, nou daar kan ze dan mooi van rond komen. Ware het niet dat zij in dat hutje samen met haar moeder en neef en nog 3 andere personen leeft. Met z'n allen moeten ze het doen met dat geld en dat is dan veel te weinig. Er is regelmatig geen eten voor deze mensen. Soms eten ze 2 keer per dag, maar vaak maar 1 keer.

Marika had 5 jaar op de zigeunerschool doorgebracht maar niet leren lezen en schrijven.  Ze heeft dan ook geen kans gehad om een beroep te leren en besteedt haar tijd in en rondom haar hutje.
Als het lukt houdt ze zich bezig met het verzamelen van oud ijzer en papier. Heel soms gaat ze naar een winkel.

Op een volgend adres kwamen we bij Irene (52 jaar oud). Ze is op het kamp geboren. Haar man is 3 jaar geleden overleden, maar hij had al 20 jaar niet meer naar zijn gezin omgekeken. Ze kan niet lezen en schrijven.

Het hutje heeft de afmetingen van 3,5 x 3,5 meter. Ze woont daar samen met 3 kleinkinderen en een dochter met haar man met 2 kinderen.  8 personen in totaal. Ik zou zeggen probeer in je kamer eens 3,5 x 3,5 uit te meten en ga daar met 8 personen in staan en bedenk dan dat die 8 personen daar ook moeten slapen. Er stonden 2 oude banken in en een houtkachel. Dat was de hele inventaris.
Irene is straatveegster en krijgt daar iedere maand € 100 voor en daar moeten ze het mee doen.

Enkele van de kinderen gaan nu naar de gaarkeuken (soepkitchen)  en krijgen
wat onderwijs.

We kwamen gelukkig niet met lege handen bij deze gezinnen. We hadden vooraf een aantal voedselpakketten samengesteld die we aan hun konden overhandigen.

De bezoeken breng ik niet alleen. Ik spreek de taal niet en weet ook niet uit mezelf waar ik zo maar naar binnen zou mogen stappen. Corine, die al ruim 12 jaar in de Oekraine woont en werkt, gaat dan mee als tolk en natuurlijk ook iemand van het kamp zelf.

Met een zekere schroom stap je zo 'n hutje dan binnen. Maar ik merk nu dat de mensen best blij zijn met je komst en ook wel open over hun leven willen praten. Dat vond ik een bijzondere ervaring.

Volgende week zal ik nog wat over een paar gezinnen op het kamp schrijven.
Mocht het je raken hoe triest en uitzichtloos deze mensen leven en ook hoe weinig ze te eten hebben wil ik je bij deze vragen om een bijdrage over te maken op

 Rekening 1327.20.949 ten name van Stichting Munkacs,
 ovv voedselpakketten

Mocht je zelf een keer mee willen met een zomerreis naar de Oekraine, kom dan op 20 december op de informatiebijeenkomst in de Boeg, achter de GKv aan het Hoendiep te Hoogkerk.

Met vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

 

Van de projectleider: Oplevering Toilettenproject

Vooraf moet ik even zeggen dat het om onduidelijke redenen momenteel niet lukt om foto's aan mijn weblog toe te voegen. Zodra dit wellukt zal ik dit alsnog doen.

In de laatste week van november heb ik weer een van mijn bliksembezoeken aan de Oekraïne gebracht. 

Ik kan vertellen dat de reis voorspoedig is verlopen. Heenweg prima weer. De 2 dagen daar erg veel regen en ook op de terugweg richting Budapest. Maar precies voor de winter in begon te vallen kon ik deze reis uitvoeren en het is toch wel fijn dat je geen last hebt van de winterse ongemakken op de weg.

De belangrijkste doelstelling van dit bezoek was de oplevering van het Toilettenproject.

De mannen, Ferry en Geza, hadden keihard gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen. Ik zou dan getuige zijn van het plaatsen van het laatste toilet.

In het begin van het project was afgesproken dat degene die een toilet kregen zelf het gat moesten graven. Dat is in de meeste gevallen ook gebeurt. Soms was het gat lang niet diep genoeg, maar er waren ook gaten waar je rechtop in kon staan. Ferry en Geza maakten de toiletten en voorzagen ze van een beschermende laag.

Daarna moesten de ontvangers zelf het toilet op komen halen. Ze moesten zelf voor vervoer zorgen. Het was beslist heel goed om dat bij de kampbewoners zelf neer te leggen. Het was lang niet altijd makkelijk om een toilet op de juiste plaats te krijgen.

 Er kwamen altijd karren, soms met paarden er voor, aan te pas.
 

Er zijn veel foto's gemaakt van trotse bezitters van een toilethuisje. Ook zijn er een vijftal stenen toilethuisjes gebouwd. Dan kregen de mensen de bouwmaterialen, maar moesten zelf het bouwwerkje opmetselen.

Er staan nu 100 toiletten op het kamp, gewoon fantastisch is dat. Ik kan zeggen dat er veel vraag naar toiletten is. We zouden er zo nog 100 kunnen plaatsen. Zelf van buiten het kamp kwamen er vragen om een toilethuisje.

Eén keer is het gebeurd dat iemand zijn toilethuisje, die hij had gekregen, door wilde verkopen.

Ook is het gebeurd dat afgesproken was dat een paar gezinnen van één toilethuisje gebruik zouden maken. De volgende dag nadat het huisje was geplaatst, kwam één van die gezinnen vertellen dat ze een gat naast het al geplaatste huisje hadden gegraven en nu dus hun eigen toilet wilden. Dat feest ging echter niet door.

Het 100ste of goed geteld nr. 102 werd met paard en wagen achter op het kamp gebracht. 









 

Het was 's middags 3 uur, maar het werd al donker. We konden gelukkig nog wel wat foto's maken.

Daarna hebben we boven het badhuis het project officieel afgesloten en werden er veel waarderende woorden uitgesproken naar de mensen die dit project mogelijk hebben gemaakt.

Maar wat heel mooi was dat één van de projectdoelstellingen ook echt verwezenlijkt was. Namelijk dat kampbewoners zelf de toilethuisjes moesten maken. Dat heeft best veel voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk wel gelukt. En het mooie is dat die 2 jonge mannen apetrots zijn op hetgeen ze hebben gedaan. Ze hebben veel geleerd en hebben mede kampbewoners kunnen helpen en bovendien verdienden ze er hun brood mee.

Terugziend geeft dit project mij een heel goed gevoel en ben ik dankbaar dat we iets aan de verbetering van de levensomstandigheden van de Roma zigeuners van Munkacs hebben kunnen doen.

In de volgende weblog zal ik iets schrijven over een aantal gesprekken die ik heb gevoerd met kampbewoners.

Met vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

 

van de Projectleider; toiletten en medische post

De toiletten:

Het schiet mooi op met de toiletten, de mannen werken gestaag door. Ik heb afgesproken om in de laatste week van november van dit jaar naar het kamp te komen om bij de oplevering van het laatste toilethuisje te zijn. Er zullen dan ruim 100 toiletten zijn geplaatst. Ik ben nu al benieuwd hoe dat er uit ziet. Van de zomer stonden er 40 en toen zag je ze al op veel plekken, Maar 100 lijkt me helemaal super.

 

De medische post:

Ondertussen ben ik al samen met Corine en Ruslan bezig om het projectplan voor de medische post rond te krijgen. In de afgelopen week had ik een stuurgroep overleg en hebben we het plan besproken.

Hieronder zal ik in het kort verwoorden wat er in staat;

Onze doelstelling is, dat steeds meer bewoners van het kamp gebruik kunnen en gaan maken van medische zorg, zodat de levensomstandigheden verder verbetert worden. Hierbij wordt gedacht aan spreekuren van doctoren, geven van injecties in een “steriele” omgeving, controles van kinderen op ziektes en bv oogcontroles, controles van zwangere vrouwen, enzovoorts.

 4000 Roma kunnen moeilijk bereikt worden door de huisartsen. Daardoor krijgen zij te weinig medische zorg. Het realiseren van een medische post doet de toegang tot medische zorg toenemen. Dit doen we door;

·         de artsen in de medische post spreekuur te doen laten houden.

·         patiënten die niet in staat zijn om naar de post te komen worden alsnog thuis bezocht. Om de problemen die de artsen tegenkomen de ondervangen worden zij begeleid door een Roma die de woningen weet te vinden en de arts kan begeleiden op weg naar de patiënt.

·         daarna te starten met een nazorgfase, waarbij er ondertussen wordt geëvalueerd.

 

De Roma-zigeuners van het Romakamp van Munkacs hebben de normale toegankelijkheid tot de medische voorzieningen die er in Oekraïne zijn voor de bevolking. In het plaatselijke ziekenhuis, op loopafstand van het Romakamp, is dagelijks spreekuur waar de bevolking gebruik van kan maken. Veel Roma maken hier, om verschillende redenen, geen gebruik van.

Als de patiënt niet in staat is om naar spreekuur in het ziekenhuis te komen, kan men een bezoek aanvragen. De wijkarts komt dan langs om de patiënt te bezoeken.

Dit geeft vaak problemen, onder meer doordat;

·         vaak geen fatsoenlijk bed aanwezig is waarop de arts onderzoek kan verrichten.

·         schoon water ontbreekt om de handen eerst te kunnen wassen.

·         in de meeste onderkomens geen stoel of tafel aanwezig is waarop de arts kan zitten of schrijven.

·         de huisjes niet genummerd zijn en de straten geen straatnaam hebben. Hierdoor is het moeilijk de zieke te vinden.

·         in het kamp geen verharde straten zijn waardoor de artsen door de blubber moeten.

·         de artsen regelmatig met agressie te maken krijgen.

 

Ik hoop u/jou als lezer van deze weblog zo enige inzage te hebben gegeven waarom het noodzakelijk is dat er een medische post moet komen.

 Na mijn bezoek aan het zigeunerkamp zal ik weer met een volgende serie weblogs komen over mijn wetenswaardigheden en belevenissen.

Vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider: alternatief reizen

Al vele jaren kom ik inmiddels meerdere keren per jaar in de Oekraine op het Roma-zigeunerkamp Munkacs.

Veelal gaan we met het vliegtuig naar Budapest en rijden we naar de Oekraine met een gehuurde auto of personenbusje.

Alternatief was natuurlijk mijn fietstocht van 2011 naar de Oekraine, samen met Anne Heemstra en onderbegeleiding van Wiebe Ridderbos. Een belevenis om nooit te vergeten.

Dit jaar heb ik de groep voor het zomerkamp weggebracht en moest ik op een alternatieve manier zien terug te komen.

Nu wilde het geval dat Arlien van der Laan haar auto net over de grens in Hongarije had staan en die auto moest naar Budapest. Dat kwam mooi uit, ik zou dan vervoer hebben en haar auto kwam dan op de plek van bestemming.

De avond voor mijn vertrek werd ik naar Beregovo gebracht. De man die mij bracht reed nogal heftig. Ik was blij dat ik op mijn slaapplek aankwam. Ik werd daar keurig opgewacht, moest voor de overnachting € 5,-- betalen (jaja dat lees je goed). Kon lekker douchen en koffie stond klaar.

 ’s Ochtends in alle vroegte op het moment dat het dag begon te worden stond ik op. Ik had voor mezelf besloten lekker naar de grens te wandelen. (afstand 8 – 10 km) zodat ik na de grens die auto op kon pikken.

Het was rond 06.00 uur toen ik vertrok. Ik was nog maar net onderweg toen ik een dronken persoon tegen kwam die wilde weten hoe laat dat het was. Met gebaren kon ik het hem duidelijk maken. Even later had ik een stel blaffende honden om me heen. Maar gelukkig lieten die het op een gegeven moment af weten. Een troittoir of fietspad had je niet, dus ik liep langs de weg ( 80 km weg) en er passeerden regelmatig auto’s richting de grens. Er was mij verteld dat als je je duim op stak er altijd wel iemand stopte om je mee te nemen. Dat was heel gewoon, zo werd gezegd. Helaas werkte dit deze morgen niet. Inmiddels had ik wel ontdekt dat de grens toch iets verder weg was dan ik had ingeschat, dus moest ik mijn tempo wat opvoeren. Ik had namelijk afgesproken om rond 07.30 uur aan de andere kant van de grens te zijn. Daar zou iemand mij opwachten om mij bij de auto van Arlien te brengen.

 Ik kwam keurig op tijd bij de grens, moest voor een metalen hek wachten tot de douane vond dat ik lang genoeg gewacht had en hij het hek openmaakte. Daarna was ik snel op de afgesproken plek. Helaas kwam mijn afspraak daar niet opdagen. Ook na diverse telefonische pogingen ging dit niet lukken.

Ik besloot toen maar om terug te lopen naar de grens om daar maar te gaan liften. Iedere auto die door de slagboom kwam hield ik aan. Na zo ‘n ¾ uur daar gestaan te hebben kwam bij mij naar boven dat ik die dag voor het eerst wel eens niet mijn vliegtuig zou kunnen halen. Maar wat zou het. Ik was alleen en moest me er maar niet te druk over maken. Inmiddels begon het al wel erg warm te worden. De zon stond al hoog aan de hemel en er was geen schaduw op die plek. Gelukkig had ik een paar flessen water bij me.

Kort hierna werd ik door een man aangesproken, die in gebrekkig engels vroeg of ik naar Budapest moest. Ik bevestigde dit. Op zijn vraag of ik naar het vliegveld moest kon ik opnieuw ja zeggen. Ik vroeg vervolgens of hij mij soms wel wilde brengen. Hij knikte ja. Hierna vroeg ik wat dit moest kosten. Hij zei € 150. Ik reageerde met € 115, maar nee het was € 150. Ik wist dat de gemiddelde prijs rond de € 100 lag, dus ik durfde nog wel even af te dingen, maar niet te ver want ik moest nu toch wel weg. Uiteindelijk werden we het eens op € 125.

Ik liep met de man mee naar een achteraf parkeerplaats en mocht plaats nemen in een ruim 25 jaar oude auto. We gingen rijden. Na een korte rit reed de man een benzinepomp op om te tanken. Hij vroeg of ik naar het toilet moest, maar ik dacht “ blijf maar lekker zitten want als je wegloopt ben je misschien je geld en je bagage kwijt en kom je nog niet in Budapest”.

Terwijl wij verder reden en we voorzichtig met elkaar in gesprek raakten bleken we in de Oekraine zelfs gemeenschappelijke kennissen te hebben. Hij kende diverse Nederlanders die daar werken.Wat is de wereld toch klein. Het was zelfs zo dat de man nog wat geld teruggaf van wat ik hem had gegeven. Dit was wel een bijzondere ervaring.

De beste man reed keurig en zorgde er voor dat ik nog op tijd op het vliegveld arriveerde.

Ik heb nu zijn naam en telefoonnummer en zal hem zeker aanbevelen voor aan mensen die daar een chauffeur nodig hebben.

Volgende week hoop ik nog wat te kunnen vertellen over de stand van zaken met de toiletten en de ideeen over de medische post.

Hartelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider: de medische post

In het algemene plan voor de verbetering van de leefomstandigheden van de Roma-zigeuners in Munkacs was opgenomen dat als vervolgproject een medische post zou worden gestart.

Inmiddels ben ik al begonnen met de voorbereidingen hiervoor.

Begin dit jaar kregen we van het Rode Kruis Groningen en het UMCG materialen waar we zeker een medische post mee kunnen inrichten.

Die materialen zijn inmiddels al overgebracht naar de Oekraïne en opgeslagen in de loods achter het badhuis. Tot mijn schrik bleek van de zomer dat juist de behandeltafel er niet was. Gelukkig is die na speurwerk van Arlien van der Laan weer boven water gekomen. Hij stond nog in een loods in Beregovo.

Er waren ook een aantal brancards en brandwondenmiddelen en spalken en dergelijke meegegeven, die direct in een ziekenhuis gebruikt konden worden. Ik kan vertellen dat ze er erg blij mee waren en de doktor die er bij was ging meteen zijn collega’s er bij halen om te lieten zien hoe mooi en waardevol hij de gekregen spullen vond.

 

Uit de gesprekken die we op het kamp hebben gevoerd blijkt het badhuis het meest geschikt als plaats voor een medische post.

 

 

 

Het is nu de bedoeling dat er een extra ingang komt en dat de voorste doucheruimte wordt omgebouwd tot medische post.

 

Een grove begroting hiervoor is inmiddels opgesteld en bij het bestuur van de Stichting Munkacs ingediend.

Ondertussen zijn we bezig een projectplan te schrijven. De doelstelling is dat met dit project wordt begonnen na afronding van het Toilettenproject. Mijn verwachting is dan ook dat in het voorjaar 2013 er echt gestart kan worden. Uiteraard pas na goedkeuring door het bestuur.

De volgende keer zal ik nog iets schrijven over een alternatieve manier van reizen.

Hartelijke groet,

 

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider; het toilettenproject

Hoeveel toiletten zijn er nu inmiddels. Daar zijn jullie natuurlijk allemaal erg benieuwd naar. Nou ik kan vertellen dat er inmiddels 70 toiletten staan.

Maar eerst even terug naar het begin. De doelstelling was dat de mensen van het Roma zigeunerkamp Munkacs zelf aan de slag gingen om die toiletten te bouwen onder de supervisie van Ruslan, zeg maar de projectleider ter plaatse.

Vorig jaar in de zomer werd enthousiast begonnen, maar die mannen/jongens die het werk moesten doen waren niet betrouwbaar. Ze kwamen niet zoals afgesproken opdraven en bovendien werden er veel fouten gemaakt. Het lukte niet om hen goed aan de gang te krijgen.

Hierna hebben we in het voorjaar contact gekregen met een man uit Beregovo, die op andere kampen ook toiletten had gebouwd en goed jongeren kon begeleiden. Met zijn hulp werd een nieuwe start gemaakt. Eén van zijn mensen hielp mee. Die man had familie op het kamp waar ruzie mee was en hij werd weggejaagd.

Uiteindelijk zijn er tegen de zomer 2 jonge mannen van het kamp zelf gevonden die wel aan de slag wilden. Ferry en Geza. Zij doen het werk heel goed en zijn betrouwbaar gebleken. Daarom zit er nu echt schot in dit project. Ruslan is erg tevreden met hen en noemt Ferry the number one. Oftewel hij kan hem opvolgen in allerlei klussen op het kamp. Dat is iets om geweldig blij mee te zijn, want iedereen roept altijd de hulp van Ruslan in.

Afspraak is dat mensen die een toilet krijgen zelf het voorbereidende werk doen, door een gat te graven, waar dan het toilet boven geplaatst kan worden. Het is voorgekomen dat de mannen een toilet over een groot deel van het kamp hadden gesleept naar de plek waar die moest komen, maar toen bleek dat er nog geen gat was gegraven. Dat leverde heftige discussies op. Uiteindelijk is het toilet weer meegenomen en naar anderen gebracht. Een goede les voor een ieder. Nu wordt vooraf gecontroleerd of het gat klaar is en dan wordt er pas een toilet heen gebracht.

Het is ook voorgekomen dat mensen bij Ruslan kwamen met de mededeling dat ze geen toilet hoefden omdat ze er zelf al in hadden voorzien, maar wel het geld wilden hebben. Met dat geld konden ze dan wat anders doen. Ja dan heb je wel even een dilemma. Maar duidelijk is dat we geen geld geven, want dan weet je echt niet wat daar mee gebeurt.

In de zomer ben ik het hele kamp rond gegaan en heb op vele plekken toiletten gezien en mensen hierover gesproken. Ik heb een serie foto’s bij deze blog geplaatst, zodat je kan zien hoe en waar ze staan. Heel knus en soms heel krap.

                                dicht naast het onderkomen van een paard

Ik kwam ook bij een gezin die het toilet in huis hadden geplaatst. De vrouw vertelde dat ze de boel heel schoon hield maar dat het wel stonk. Ik zag dat er geen deksel op zat. Heb dan ook geadviseerd om dat wel te doen.

Ik hoop dat we nog dit jaar tot afronding van dit project kunnen komen, maar zeker weet ik dit niet. Hangt echt van het weer af.

Volgende keer over de voorbereidingen voor het project voor een medische post.

Hartelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider; corruptie en gebruik van het badhuis

Het volgende verhaal wil ik toch wel even kwijt;

Terwijl het kinderkamp de volgende dag moest beginnen werd Ruslan vanuit de overheid benaderd met het bericht dat nog bepaalde documenten ingevuld moesten worden want anders kon het kamp niet doorgaan of zouden er boetes vallen.

Per direct zijn we naar de bewuste ambtenaar gereden en is Ruslan gaan vragen wat er aan de hand was. Hij moest precies vertellen wat er op het kamp allemaal aan eten en drinken aan de kinderen werd gegeven. Dit terwijl deze kinderen helemaal niet gewend zijn om regelmatig eten te krijgen, laat staan van een bepaalde kwaliteit. De bewuste ambtenaar wilde het wel meteen in een document verwerken. Het hoefde dan alleen nog maar uitgeprint te worden en een paar handtekeningen en dikke stempels en klaar.

Maar nee, Ruslan moest maar naar de winkel gaan om een pak printer papier te kopen. Hij moest het hele pak overhandigen en kreeg uiteindelijk 3 geprinte velletjes terug, waarop we vervolgens nog links en rechts handtekeningen op moesten krijgen. Onbegrijpelijk dat het zo lastig wordt gemaakt om kinderen die anders nooit een verzetje hebben toch een verzetje te kunnen geven. Op het kamp komen ze echt niet uit bezorgdheid voor de gezondheid van de kinderen kijken.

De ambtenaar had in ieder geval een pak printerpapier.

Het is inmiddels ruim 6 jaar geleden dat het badhuis op het kamp is geopend.
Heel wisselend wordt er gebruik van gemaakt. Soms is het er druk en in andere periodes komt er bijna niemand.
In de afgelopen tijd zijn een aantal mensen met een nieuw initiatief begonnen.






Wekelijks kunnen kinderen bij de “soepkitchen” eten krijgen. Door een andere stichting wordt dat gesponsord. De ruimte die hiervoor wordt gebruikt is net helemaal opgeknapt en ziet er goed uit. Nu ligt die gaarkeuken vlak naast het door ons gebouwde badhuis. Dat is een mooie gelegenheid om de kinderen die daar toch zijn even onder handen te nemen.

Een aantal Roma-zigeunermoeders doen nu telkens een stel kinderen onder de douche.

 Twee vrouwen nemen de kinderen stuk voor stuk in de doucheruimte. Om te voorkomen dat ze zelf ook helemaal nat worden gebruiken ze een tuinslang met een sproeier. Ideaal om zo te gebruiken.

De kinderen worden helemaal ingezeept, geboend en schoongespoeld.

 

Prachtig om te zien en wat mooi dat het badhuis zo gebruikt wordt voor de verbetering van de leefomstandigheden van de bewoners van het kamp.

 

Volgende keer over de voortgang van het toilettenproject.

Hartelijke groet,

 

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider: EURO2012 en voedselpakketten

Tja dan ben je weer onderweg met een nieuwe lichting medewerkers die een zomerkamp gaan begeleiden. Dan kom je bij de grens van Hongarije met de Oekraine en dan vertel je hoe de wegen er anders uit zullen zien na de grens.

Maar wat opviel aan de grens was al de allervriendelijkste houding van de Oekrainse douane. Ze kwamen de bus controleren en ik vertelde dat we geen drank, sigaretten, drugs en wapens bij ons hadden. Al grijnzend moest de deur van de bus wel open en ze zeiden, maar je hebt wel een stel mooie dames aan boord. Nou zulke grapjes had ik nog niet eerder meegemaakt. Verdere controle vonden ze dan ook niet nodig. Ik moest alleen nog wel even een document tekenen waarin vermeld stond dat ik geen wapens mee de grens over zou nemen. Dat was dan wel weer nieuw.

Nu was het verder zo dat de wegen in de Oekraine altijd zeer slecht waren met veel gaten in het wegdek. Zeker het viaduct bij Mukachevo. Maar wat bleek de wegen waren zo glad als een belletje. Kennelijk had koning voetbal er voor kunnen zorgen dat de douane vriendelijker werd en de wegen naar Europees niveau waren aangepast. Nu maar hopen dat dit voorlopig ook zo blijft.

Voedselpakketten

Dit maakt altijd grote indruk op iedereen die dit werk doet. Wat een verschil met onze rijke westerse levensstijl en onze behuizing. Ook al kom ik er nu al jaren het blijft mij altijd erg lang bij, wat een nood daar heerst. Financiële ondersteuning blijft dan ook hard nodig om daar regelmatig voedselpakketten uit te kunnen delen.

 

 

 

Op de hierbij gevoegde foto zie je in   1^e instantie een moeder, die in verwachting is, met haar 2 kinderen. Als je goed naar de foto kijkt, zie je dat de kinderen geen broek of luier dragen. Je weet dan deze kinderen zijn nog niet zindelijk. Geld voor luiers hebben ze niet en ook kleding wassen lukt bijna niet. Daarom dus maar bloot, zodat het overal terecht komt. Denk daarbij ook aan ziektekiemen e.d..

                                                      En als je dan binnenkomt zie je nog vijf kinderen. De middelste liep net ook nog buiten in de modder op sokken. Ze heeft geen schoenen. Met z’n allen leven ze op de plek die je op de foto ziet, meer is er gewoon niet. Je snapt wel dat een voedselpakket meer dan welkom was.

 

 

Op de site van Munkacs kunt u het bankrekeningnummer van de Stichting vinden om bijdrages over te kunnen maken voor voedselpakketten.             Alvast hartelijk dank hiervoor.

Hartelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl

Van de projectleider; Hulp uit Hongarije.

Deze keer ging ik niet alleen op stap of samen met een ander maar met een hele groep, namelijk de kinderwerkers voor het zomerkamp 2012.

Dat was erg gezellig en ook leuk om weer met “nieuwe” Oekgangers  op stap te gaan. Zelfs eentje die nog niet eerder had gevlogen.

Over het reis verslag zal ik verder niets schrijven want dat hebben anderen al uitgebreid gedaan.

 

 

 

In Budapest huren we nu al jaren auto’s bij Cargorent. Onze vaste persoon op de luchthaven is Ildiko. Zij had al een heel aantal keren belangstellend gevraagd wat wij allemaal wel deden daar in de Oekraïne. Ook had ze me gezegd wel een keertje mee te willen om daar eens te kijken.

Deze keer was het ook wel bijzonder, want ze had een lading splinternieuw speelgoed achter in onze bus gezet en enkele dozen met kleding en schoenen. Helemaal super dus. Zodra er foto’s zijn waarop kinderen te zien zijn met dit speelgoed zal ik dat zeker een keer plaatsen.

Verder was er nog een man op het vliegveld die mij een stapel Bijbels mee zou geven voor de kinderwerkers van het kamp. Dit zijn dan cadeaus van de Nederlandse kinderwerkers aan de Oekraïense kinderwerkers. Die Bijbels kregen we met korting en bovendien kregen we nog een doos met studie boeken mee voor de kerkleiding op het kamp (gratis). Zou zie je maar dat ook vanuit een land waar ook nog veel hulpverlening plaatsvindt toch omgezien wordt naar de medemens in de Oekraïne.

Deze blog is weer een opstapje aan een aantal nieuwe blogs. Ik zal die de komende weken op zaterdag plaatsen op de site van de stichting.

Mochten er vragen zijn laat het me gerust weten.

berend@munkacs.nl

van de projectleider: "de vergeten genocide" en voortgang toilettenproject

Beste volgers,

In de afgelopen week kwam ik in contact met een journalist die in de komende week naar de Oekraine gaat om daar zijn werk te doen. Hij wil artikelen schrijven over de achtergronden van de bewoners van het land en op die manier laten weten wie de Oekrainers zijn. Aanstaande dinsdag vertrekt hij voor drie weken naar Oekraïne om portretten en reportages te maken over de rauwe realiteit van de bevolking aldaar, met het oog op het naderende EK voetbal. In Nederland komt er steeds meer aandacht voor -met name- de politiek in Oekraïne, maar er wordt weinig bericht over de dagelijkse omstandigheden van burgers. Graag wil hij daarom berichten over sociaal-maatschappelijke onderwerpen die daar spelen.

Hij heet Boris Braak en zal de komende weken op de dinsdag en donderdag bij Felix Meurders, in het programma DeGids.fm te horen zijn (Radio 1). Hij gaf mij een link door naar een website die nog in opbouw is. Deze website is echt de moeite waard om eens rustig door te kijken en te lezen. Grondig onderzoek is er gedaan naar de achtergronden van de zigeuners. Rondom dodenherdenking op 4 mei, was er al aandacht voor de "vergeten genocide van deze bevolkingsgroep". Op die website www.romasinti.eu/ (de link moet je zelf even kopieren en opzoeken) is er een gezicht aangegeven door verhalen en foto's van een aantal mensen. Heel indrukwekkend.
Boris Braak heeft inmiddels contact met Arlien van der Laan en Corine van der Kooi. Hij wil graag het kamp bezoeken om iets te zien en horen van het toilettenproject en ook over het werk wat Arlien in het kinderziekenhuis verricht.

Dit is een mooie aansluiting om nog iets te vertellen over de voortgang van het toilettenproject.
Op dit moment zijn er 2 jongens, van het kamp zelf, die aan de toiletten werken. Ruslan is wel enthousiast geworden over deze jongens, die door Sanyi leren om het werk goed te doen.

In de 1e week van mei zijn er in hoog tempo een aantal toiletten gemaakt. in de afgelopen 2 weken zijn ze afgemaakt en geplaatst.
Op de foto's is te zien dat toiletten wel vervoerd worden op een kar, maar zonder paard er voor. Alles met menskracht dus.
Mensen moeten zelf een gat graven waar dan een toilet boven wordt geplaatst. Dat gebeurt soms te enthousiast. Het gat is dan zo groot gemaakt, dat het toilet er in zou verdwijnen.
Ik kreeg te horen dat de mensen erg blij zijn met hun toilet, ze staan er met een grote glimlach op hun gezicht bij. Een vrouw vertelde dat ze de schoenen uit deden voor ze naar het toilet gaan, want het is het schoonste plekje dat ze hebben. Geweldig gewoon. Dan besef je pas hoe rijk wij eigenlijk allemaal wel zijn. Ik ben dus erg blij dat dit werk nu gestaag vordert.

Ruslan vertrekt maandag met Amaro Del naar Nederland voor en tour. 6 juni zullen ze in Groningen optreden. Als je kunt ga er heen zou ik zeggen. Is een aanrader. Een deel van de opbrengst is bestemd voor het volgende project, een medische post op het kamp.

Ik weet niet of ik in de komende weken nog stof heb om te schrijven, dus het kan zijn dat ik pas na mijn bezoek aan het kamp, eind juli, weer verder ga met deze weblog. Maar als er nieuws is zal ik het laten weten.
groeten van de projectleider,



Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

van de projectleider: Hoe doe je projecten in ontwikkelingsgebieden.

Enige tijd geleden sprak iemand mij over dit onderwerp aan. Hij had er een boekje over liggen en dat boekje heb ik dan ook met belangstelling gelezen.

Je zou in eerste instantie zeggen dat de Oekraine geen ontwikkelingsgebied is, maar als je op het Roma zigeunerkamp in Mukachevo komt dan zie je dat er hele grote achterstanden zijn en de verschillen erg groot.

Ik zal in deze blog een aantal punten uit het boekje noemen en kijken hoe dit vanuit de Stichting Munkacs is opgepakt.

Wat maakt een ontwikkelingsproject tot een goed project;
- de mensen moeten zelf met voorstellen en ideeën komen.
- de mensen doen zelf mee met de uitvoering van het project
- kijk vooral naar effecten op lange termijn
- zorg voor eigenaarschap
- zorg voor goede locale contacten
- zorg er voor dat taken belegd zijn bij mensen die dat ook aankunnen
- blijf investeren in persoonlijk contact
- regelmatig live contact is onmisbaar
- leer van fouten
- bouw niet op één contactpersoon
- zorg voor lange termijn visie
- wat zijn de neveneffecten van het project
- investeer in kennis en vaardigheden en motivatie
Zo zijn er nog wel meer punten te noemen uit dat boekje.

Als ik kijk hoe wij op het kamp bezig zijn, dan zijn er veel punten die we wel op de juiste manier hebben opgepakt.
Wat we doen op het kamp zijn niet de ideeën die bij ons vandaan komen, maar juist van het kamp zelf.
Bij de bouw van het badhuis (ons eerste project) werd er vooral toegekeken. Dit leverde ook best wel ergenissen op bij de mensen die mee kwamen om te helpen.
Bij de bouw / renovatie van huisjes op het kamp moesten de bewoners zelf mee helpen en het ook afbouwen en onderhouden.
Nu bij het toilettenproject moeten de mensen van het kamp het zelf doen. Dit is ook niet zo maar vanzelf gegaan, maar het gaat wel steeds beter. Zeker in de afgelopen weken hebben meerdere jongens van het kamp meegeholpen om de toiletten te maken en te plaatsen.
Dit zijn allemaal projecten met de doelstelling dat de leefomstandigheden op het kamp verbeterd worden. Ook de bewustwording bij de bewoners dat hychiëne goed is voor iedereen, helpt hierin mee. Er is nu veel vraag naar een toilet b.v.

Vanuit de stichting hebben we goede contacten met de kampleiding en meerdere malen per jaar wordt er een bezoek gebracht om live contact te hebben.

Het bestuur van de stichting is zich ook zeker bewust dat je mensen niet van de ene op de andere dag kan veranderen en dat geldt ook voor de situatie waarin ze leven. Daarom is er ook vanaf het begin gekozen om niet ieder jaar naar een ander kamp te gaan, maar juist op één kamp een band opbouwen en helpen om daar de situatie enigzins te verbeteren. Duidelijk is dat dit alleen al hele lange termijnwerk is.
In ieder geval terugblikkend op het boekje, denk ik dat de aanpak van de stichting heel goed aansluit met wat in dit boekje staat. Ik vind het zelf dan ook fijn om op deze manier als projectleider voor de stichting Munkacs taken uit te voeren.

Volgende week zal ik wer iets schrijven over de voortgang van het toilettenproject.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

van de projectleider: toiletten, mazelen en supporters

Beste lezers,

Voor mij was het de afgelopen week een spannende week. Nadat we vorig jaar na de zomer het toilettenproject waren gestart, kwam het eigenlijk niet goed van de grond. In maart ben ik naar de Oekraine geweest om te proberen het project weer aan de gang te krijgen. Enkele weken geleden kwam het bericht dat Sanyi, samen met enkele mannen begin mei zouden beginnen. Van diverse kanten kreeg ik van de week positieve geluiden en foto's binnen. Gisteravond heb ik ook nog via skype contact gehad met Corine en Ruslan. 12 toiletten zijn er van de week gemaakt.
Ze staan nu onder een afdakje.


De onderkant moet nog geimpregneerd worden, zodat ze ook goed tegen vocht kunnen.

Mooi is ook dat de mannen zonder toezicht van Sanyi goed hebben doorgewerkt. Volgende week gaan ze dan ook gewoon door. Ruslan heeft inmiddels nieuw materiaal gekocht en dat werd een uur later al op het kamp afgeleverd met een vrachtauto. Vrachtkosten € 4,--.  Het werken in een klein team gaat het beste, anders lopen de mannen elkaar in de weg. De ruimte waar ze moeten werken is namelijk niet zo groot.

Iedereen weet zachtjes aan wel dat er in de komende zomer voetbal is in de Oekraine. Er is internationaal veel politiek gedoe over of je nu wel of niet moet gaan. Maar op bijgevoegde foto kan je zien dat Nederland in ieder geval al supporters in de Oekraine heeft. Super gewoon.

Van de week stond er al een foto op faceboek dat de kinderen van Ruslan de mazelen hebben. Maar het blijkt dat veel kinderen momenteel op het kamp de mazelen hebben. Geeft natuurlijk veel ongemakken, die zieke kinderen. We hopen maar dat het weer snel over gaat.

Genoeg informatie om weer even bij stil te staan. Daarom zal ik het toegezegde stukje over hoe om te gaan met projecten in ontwikkelingsgebieden pas volgende week plaatsen.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

van de projectleider: een medische post op het kamp

Beste lezers,

Vorige week had ik al aangekondigd iets te zullen schrijven over een mogelijke medische post.
Zo'n 2 jaar geleden heb ik een inventariserend onderzoek uitgevoerd op het kamp, naar wat de bewoners van Munkacs zelf graag wilden hebben.
Ten eerste kwamen daar de toiletten naar voren. Vervolgens een medische post en daarna mogelijk een schooltje voor voorschools onderwijs.
Het eerste project loopt en voor het tweede gaan we nu met de voorbereidingen beginnen.

Waarom zou je nu eigenlijk een medische post op het kamp willen hebben? Het kamp ligt dicht tegen de stad aan en eigenlijk is het ziekenhuis helemaal niet zo ver weg. Medische zorg in de Oekraine is gratis, dus waarom?

Veel van de Roma zigeuners staan allereerst al niet geregistreerd. Ten tweede worden ze zwaar gediscrimineerd. Als zij zich met een ziek kind bij het ziekenhuis melden, wordt er vaak minachtend naar gekeken en blijft zorg achterwege. Bovendien moet je in de Oekraine wel zelf de medisch noodzakelijke middelen kopen en daar hebben ze meestal geen geld voor. Gevolg is dat velen de weg naar het ziekenhuis maar niet maken.

We hebben het zelf ook een keer meegemaakt dat op het moment dat wij het kamp opreden er net een vader aan kwam rennen met een levenloos, naakt, lichaampje van een jong kind in zijn armen. Helemaal radeloos. We hebben hem in de auto gestopt en snel naar het ziekenhuis gereden. De reacties bij het ziekenhuis waren, "van waar maak je je druk om", het is toch maar een zigeunerkind. Maar omdat wij erbij waren ging men toch het kind helpen en later bleek dat de hulp, God zij gedankt, niet voor niets was geweest.
Omdat dus de drempel naar het ziekenhuis veel te hoog is en de mensen op het kamp geen middelen hebben om de noodzakelijke medische middelen te kunnen kopen is het echt noodzakelijk dat er een medische post komt.

We gaan kijken of een gedeelte van het badhuis geschikt gemaakt kan worden om als behandelkamer ingericht te worden. Ik zal in beeld moeten brengen wat dit aan kosten met zich mee gaat brengen.

Vanit het Rode Kruis Groningen en het UMCG hebben we materialen gekregen waar we ruim zo 'n post mee in kunnen richten.
Deze materialen zijn inmiddels onderweg naar de Oekraine. Vooraf moesten er wel allerlei documenten in orde worden gemaakt via enkele ministeries in Kiev.

Over dit aankomende project zal ik dus nog wel vaker wat vertellen.






Wat ik nog wel leuk vind om te vertellen is dat er zelfs vanuit Canada op de blog wordt gereageerd. In Amerika en Canada leeft ook een grote bevolkingsgroep die net als zigeuners worden gediscrimineerd, dat zijn namelijk de Indianen. Een volk dat eens heel groot was en nu in kleine kampen overal verspreid wonen op gelijke wijze als veel zigeuners.

 Mochten er onder de lezers zijn die wel een financiele bijdrage willen leveren voor de medische post , dan is dat natuurlijk van harte welkom. Uw bijdrage kan gestort worden op de rekening van de stichting Munkacs, o.v.v. Medische Post. het banknummer is 1327.20.949
Alvast namens de Roma zigeuners van Munkacs bedankt.
Volgende week zal ik iets vertellen over de voortgang van het toilettenproject en hoe je projecten moet oppakken in intwikkelingsgebieden.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

Van de projectleider: de toiletvoorzieningen op het kamp

Al zo'n 8 jaar kom ik nu op het Roma zigeunerkamp Munkacs in de Oekraine. Als je dan over het kamp loopt en die schamele hutjes ziet, dan vind je dat schokkend. Zoveel mensen, die wonen in zulke kleine hutjes.

Maar als je daar wat langer komt dan kom je tot de ontdekking dat die mensen ook de meest elementaire zaken ontberen. Een badkamer, die voor ons heel gewoon is, hebben ze echt niet. Ze hebben niet eens een wastafel. En als je dan verder kijkt kom je tot de ontdekking dat ze ook helemaal geen toilet hebben. Je ziet dat de mensen het gewoon naast of achter hun hutje op de grond doen of, als die er is, op een emmer. Die emmer zie je dan vervolgens overlopen. Kinderen lopen er vaak op blote voetjes of op slippers rond. Je kan je bedenken wat zulke barre hychiënische toestanden aan ziektes op kan leveren.

Daarom zijn we op het kamp vorig jaar met een toilettenproject begonnen. Met als doelstelling om zo 'n 100 toiletten te plaatsen. Inmiddels staan er een aantal en we hebben geconstateerd dat de mensen er blij mee zijn, dat ze goed onderhouden worden en dat de vraag naar toiletten groot is.
Als wij, in Nederland,  een toilet bouwen sluiten we die aan op de riolering. Op het kamp heb je geen riolering. Hier wordt een diepe put gegraven en daar boven wordt dan een toilethuisje geplaatst. Tegen dat de put vol begint te raken graaf je er vlak naast gewoon een nieuwe put en verplaats je het huisje. In principe worden er houten toilethuisje neergezet.

Enkele kampbewoners wilden graag een stenen gebouwtje. Dat mocht, maar dan moesten ze hem wel zelf bouwen. Materialen werden dan aangeleverd. Zoals op de foto te zien is zit er zo'n golfplaat als dakje op. Eén van de mensen op het kamp kwam op een gegeven moment vertellen, dat op het moment dat hij het dakje wilde plaatsen, deze weg was. Nadere controle leverde op dat hij het dakje van zijn huisje er mee had gerepareerd. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ook hier moet je er dus goed bij zijn om te zorgen dat alles wel gebruikt wordt waarvoor het bestemd is.

Duidelijk is in ieder geval dat de mensen erg blij zijn met hun toiletten. De vraag uit het kamp om toiletten is dan ook groot te noemen. We hopen dat in de komende maanden het project weer goed op gang komt. We hebben iemand gevonden met ervaring in het maken van dergelijke toiletten.  Hij wil met enkele mensen dit nu gaan oppakken.
Op dit moment is de verwachting dat begin mei weer met het bouwen wordt begonnen.

Mochten er onder de lezers zijn die wel een financiele bijdrage willen leveren voor dit werk, dan is dat natuurlijk van harte welkom. Uw bijdrage kan gestort worden op de rekening van de stichting Munkacs, o.v.v. toilettenproject. het banknummer is 1327.20.949
Alvast namens de Roma zigeuners van Munkacs bedankt.

Volgende week zal ik iets vertellen over een mogelijke medische post.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl

Van de projectleider: schrijnende verschillen

Beste lezer,

In deze blog wil ik u / je meenemen met het wegbrengen van een paar voedselpakketten.

In Nederland horen we dat de aanmeldingen bij de voedselbanken enorm toenemen. Ook dichtbij huis hebben steeds meer mensen een tekort aan de meest elementaire levensbehoeften. Maar dat is nog niets in verhouding met de situatie op het Roma-zigeunerkamp.

Als projectleider heb je natuurlijk oog voor meer als het project waar je mee bezig bent. Op het moment dat we naar het kamp wilden gaan stelde Ruzlan voor om eerst wat voedselpakketten te kopen en weg te brengen. Nu is het zo dat, dankzij de giften die binnenkomen, er regelmatig voedselpakketten uitgedeeld kunnen worden bij de meest schrijnende gevallen op het kamp.

Een aantal jaren geleden werd van het gekregen geld een aantal grote pakketten gemaakt en over het kamp verspreid. Dit riep echter nogal wat afgunst op. Ik heb het zelf meegemaakt dat er dan zo een stuk of 10 vrouwen op je afkwamen die aangaven het minstens net zo beroerd te hebben als degenen die een pakket kregen. Het is helaas onmogelijk om een heel kamp (6000 mensen) van eten te voorzien. Ruzlan wordt vaak getipt over mensen waar het werkelijk erg slecht gaat en dan zorgt hij dat daar kleine pakketjes onopvallend naar toe gaan.

Het meest onwerkelijke vind ik dat op zo 'n 5 kilometer van het kamp een ultra moderne supermarkt staat waar alles te koop is wat je maar wil. Arm en rijk zitten dus heel dicht bij elkaar. Alleen heel veel artikelen zijn voor de "gewone" Oekrainer al onbetaalbaar, laat staan voor zigeuners.

Op de parkeerplaats bij die supermarkt komt al jaren een vrouw naar je toe die probeert om je er toe over te halen om illegaal gekopieerde CD's of  DVD's van haar te kopen. Ze kan soms behoorlijk boos reageren als je weigert.

Nadat we in de supermarkt etenswaren voor een drietal voedselpakketten hadden gekocht gingen we naar het kamp en bezorgden we die tassen bij een oudere alleenstaande vrouw, die me met tranen in de ogen even omhelsde. De geur die zo'n vrouw afgeeft neem je op zo'n moment even voor lief en ik voel me dan erg ongemakkelijk. Wij hebben het zo goed en kunnen alles kopen wat we willen. Deze vrouw had waarschijnlijk al enkele dagen geen eten meer gehad en was erg blij met dat tasje waar voor hooguit € 5 aan boodschappen in zat. Zij kan er weer een heel aantal dagen van leven. Je zou op dat moment wel veel meer willen geven. Ook kwamen we bij een piepjong stelletje die vol trots hun baby van 3 dagen oud lieten zien. Ze hadden alleen geen eten. Zij waren ook erg blij. Ook werd er een pakketje bezorgd bij een jongerewerker van het kamp.  Het is maar een druppel op een gloeiende plaat. Dit soort momenten is niet geschikt om op de foto vast te leggen. Het zijn wel beelden die je nooit meer los laten. Op het moment dat ik dit schrijf zie ik die mensen en hun ellendige situatie zo weer voor me. Voor deze mensen is er weinig hoop. Gelukkig zijn deze mensen al heel blij met het kleine beetje wat je dan geeft.

Na het bezorgen van deze voedselpakketten gingen we het kamp op om te kijken hoe het staat met de al gebouwde toiletten. Daar volgende week meer over.
Hartelijke groet,

Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl