In de laatste week van november heb ik weer een van mijn
bliksembezoeken aan de Oekraïne gebracht.
Ik kan vertellen dat de reis voorspoedig is verlopen.
Heenweg prima weer. De 2 dagen daar erg veel regen en ook op de terugweg
richting Budapest. Maar precies voor de winter in begon te vallen kon ik deze
reis uitvoeren en het is toch wel fijn dat je geen last hebt van de winterse
ongemakken op de weg.
De belangrijkste doelstelling van dit bezoek was de
oplevering van het Toilettenproject.
De mannen, Ferry en Geza, hadden keihard gewerkt om alles op
tijd klaar te krijgen. Ik zou dan getuige zijn van het plaatsen van het laatste
toilet.
In het begin van het project was afgesproken dat degene die een
toilet kregen zelf het gat moesten graven. Dat is in de meeste gevallen ook
gebeurt. Soms was het gat lang niet diep genoeg, maar er waren ook gaten waar
je rechtop in kon staan. Ferry en Geza maakten de toiletten en voorzagen ze van een
beschermende laag.
Daarna moesten de ontvangers zelf het toilet op komen halen.
Ze moesten zelf voor vervoer zorgen. Het was beslist heel goed om dat bij de
kampbewoners zelf neer te leggen. Het was lang niet altijd makkelijk om een
toilet op de juiste plaats te krijgen.Er kwamen altijd karren, soms met paarden er voor, aan te pas.
Er zijn veel foto's gemaakt van trotse bezitters van een
toilethuisje. Ook zijn er een vijftal stenen toilethuisjes gebouwd. Dan kregen
de mensen de bouwmaterialen, maar moesten zelf het bouwwerkje opmetselen.
Er staan nu 100 toiletten op het kamp, gewoon fantastisch is
dat. Ik kan zeggen dat er veel vraag naar toiletten is. We zouden er zo nog 100
kunnen plaatsen. Zelf van buiten het kamp kwamen er vragen om een toilethuisje.
Eén keer is het gebeurd dat iemand zijn toilethuisje, die
hij had gekregen, door wilde verkopen.
Ook is het gebeurd dat afgesproken was dat een paar gezinnen
van één toilethuisje gebruik zouden maken. De volgende dag nadat het huisje was
geplaatst, kwam één van die gezinnen vertellen dat ze een gat naast het al
geplaatste huisje hadden gegraven en nu dus hun eigen toilet wilden. Dat feest
ging echter niet door.
Het 100ste of goed geteld nr. 102 werd met paard en wagen achter op het kamp gebracht.
Het was 's middags 3 uur, maar het werd al donker. We konden gelukkig nog wel wat foto's maken.
Daarna hebben we boven het badhuis het project officieel afgesloten en werden er veel waarderende woorden uitgesproken naar de mensen die dit project mogelijk hebben gemaakt.
Maar wat heel mooi was dat één van de projectdoelstellingen
ook echt verwezenlijkt was. Namelijk dat kampbewoners zelf de toilethuisjes
moesten maken. Dat heeft best veel voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk
wel gelukt. En het mooie is dat die 2 jonge mannen apetrots zijn op hetgeen ze
hebben gedaan. Ze hebben veel geleerd en hebben mede kampbewoners kunnen helpen
en bovendien verdienden ze er hun brood mee.
Terugziend geeft dit project mij een heel goed gevoel en ben
ik dankbaar dat we iets aan de verbetering van de levensomstandigheden van de
Roma zigeuners van Munkacs hebben kunnen doen.
In de volgende weblog zal ik iets schrijven over een aantal
gesprekken die ik heb gevoerd met kampbewoners.
Met vriendelijke groet,
Berend
PS geef
gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres
Geen opmerkingen:
Een reactie posten