Van de projectleider: in gesprek met enkele kampbewoners

Tijdens mijn november reis heb ik een bezoek gebracht bij een aantal gezinnen die midden op het Roma zigeunerkamp Munkacs leven.

Wat kom je dan onder de indruk hoe goed wij het hier in Nederland hebben. We spreken hier wel over een economische crisis, maar wat je daar hoort en meemaakt dan mogen we hier in het rijke westen niet klagen.

Ik kwam in een hutje bij Marika, een jonge moeder van 21 jaar, met 2 kinderen van 2 en 5 jaar. De vader van de kinderen onbekend.  Gelukkig krijgt ze wel maandelijks € 190 aan kinderbijslag. Je zou denken, nou daar kan ze dan mooi van rond komen. Ware het niet dat zij in dat hutje samen met haar moeder en neef en nog 3 andere personen leeft. Met z'n allen moeten ze het doen met dat geld en dat is dan veel te weinig. Er is regelmatig geen eten voor deze mensen. Soms eten ze 2 keer per dag, maar vaak maar 1 keer.

Marika had 5 jaar op de zigeunerschool doorgebracht maar niet leren lezen en schrijven.  Ze heeft dan ook geen kans gehad om een beroep te leren en besteedt haar tijd in en rondom haar hutje.
Als het lukt houdt ze zich bezig met het verzamelen van oud ijzer en papier. Heel soms gaat ze naar een winkel.

Op een volgend adres kwamen we bij Irene (52 jaar oud). Ze is op het kamp geboren. Haar man is 3 jaar geleden overleden, maar hij had al 20 jaar niet meer naar zijn gezin omgekeken. Ze kan niet lezen en schrijven.

Het hutje heeft de afmetingen van 3,5 x 3,5 meter. Ze woont daar samen met 3 kleinkinderen en een dochter met haar man met 2 kinderen.  8 personen in totaal. Ik zou zeggen probeer in je kamer eens 3,5 x 3,5 uit te meten en ga daar met 8 personen in staan en bedenk dan dat die 8 personen daar ook moeten slapen. Er stonden 2 oude banken in en een houtkachel. Dat was de hele inventaris.
Irene is straatveegster en krijgt daar iedere maand € 100 voor en daar moeten ze het mee doen.

Enkele van de kinderen gaan nu naar de gaarkeuken (soepkitchen)  en krijgen
wat onderwijs.

We kwamen gelukkig niet met lege handen bij deze gezinnen. We hadden vooraf een aantal voedselpakketten samengesteld die we aan hun konden overhandigen.

De bezoeken breng ik niet alleen. Ik spreek de taal niet en weet ook niet uit mezelf waar ik zo maar naar binnen zou mogen stappen. Corine, die al ruim 12 jaar in de Oekraine woont en werkt, gaat dan mee als tolk en natuurlijk ook iemand van het kamp zelf.

Met een zekere schroom stap je zo 'n hutje dan binnen. Maar ik merk nu dat de mensen best blij zijn met je komst en ook wel open over hun leven willen praten. Dat vond ik een bijzondere ervaring.

Volgende week zal ik nog wat over een paar gezinnen op het kamp schrijven.
Mocht het je raken hoe triest en uitzichtloos deze mensen leven en ook hoe weinig ze te eten hebben wil ik je bij deze vragen om een bijdrage over te maken op

 Rekening 1327.20.949 ten name van Stichting Munkacs,
 ovv voedselpakketten

Mocht je zelf een keer mee willen met een zomerreis naar de Oekraine, kom dan op 20 december op de informatiebijeenkomst in de Boeg, achter de GKv aan het Hoendiep te Hoogkerk.

Met vriendelijke groet,

Berend

PS geef gerust reactie. Kan ook via mijn mailadres

berend@munkacs.nl