Beste lezer,
In deze blog wil ik u / je meenemen met het wegbrengen van een paar voedselpakketten.
In Nederland horen we dat de aanmeldingen bij de voedselbanken enorm toenemen. Ook dichtbij huis hebben steeds meer mensen een tekort aan de meest elementaire levensbehoeften. Maar dat is nog niets in verhouding met de situatie op het Roma-zigeunerkamp.
Als projectleider heb je natuurlijk oog voor meer als het project waar je mee bezig bent. Op het moment dat we naar het kamp wilden gaan stelde Ruzlan voor om eerst wat voedselpakketten te kopen en weg te brengen. Nu is het zo dat, dankzij de giften die binnenkomen, er regelmatig voedselpakketten uitgedeeld kunnen worden bij de meest schrijnende gevallen op het kamp.
Een aantal jaren geleden werd van het gekregen geld een aantal grote pakketten gemaakt en over het kamp verspreid. Dit riep echter nogal wat afgunst op. Ik heb het zelf meegemaakt dat er dan zo een stuk of 10 vrouwen op je afkwamen die aangaven het minstens net zo beroerd te hebben als degenen die een pakket kregen. Het is helaas onmogelijk om een heel kamp (6000 mensen) van eten te voorzien. Ruzlan wordt vaak getipt over mensen waar het werkelijk erg slecht gaat en dan zorgt hij dat daar kleine pakketjes onopvallend naar toe gaan.
Het meest onwerkelijke vind ik dat op zo 'n 5 kilometer van het kamp een ultra moderne supermarkt staat waar alles te koop is wat je maar wil. Arm en rijk zitten dus heel dicht bij elkaar. Alleen heel veel artikelen zijn voor de "gewone" Oekrainer al onbetaalbaar, laat staan voor zigeuners.
Op de parkeerplaats bij die supermarkt komt al jaren een vrouw naar je toe die probeert om je er toe over te halen om illegaal gekopieerde CD's of DVD's van haar te kopen. Ze kan soms behoorlijk boos reageren als je weigert.
Nadat we in de supermarkt etenswaren voor een drietal voedselpakketten hadden gekocht gingen we naar het kamp en bezorgden we die tassen bij een oudere alleenstaande vrouw, die me met tranen in de ogen even omhelsde. De geur die zo'n vrouw afgeeft neem je op zo'n moment even voor lief en ik voel me dan erg ongemakkelijk. Wij hebben het zo goed en kunnen alles kopen wat we willen. Deze vrouw had waarschijnlijk al enkele dagen geen eten meer gehad en was erg blij met dat tasje waar voor hooguit € 5 aan boodschappen in zat. Zij kan er weer een heel aantal dagen van leven. Je zou op dat moment wel veel meer willen geven. Ook kwamen we bij een piepjong stelletje die vol trots hun baby van 3 dagen oud lieten zien. Ze hadden alleen geen eten. Zij waren ook erg blij. Ook werd er een pakketje bezorgd bij een jongerewerker van het kamp. Het is maar een druppel op een gloeiende plaat. Dit soort momenten is niet geschikt om op de foto vast te leggen. Het zijn wel beelden die je nooit meer los laten. Op het moment dat ik dit schrijf zie ik die mensen en hun ellendige situatie zo weer voor me. Voor deze mensen is er weinig hoop. Gelukkig zijn deze mensen al heel blij met het kleine beetje wat je dan geeft.
Na het bezorgen van deze voedselpakketten gingen we het kamp op om te kijken hoe het staat met de al gebouwde toiletten. Daar volgende week meer over.
Hartelijke groet,
Berend.
PS. Reacties op de mijn blogs zijn van zeker welkom.
mag ook via de mail naar berend@munkacs.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten