Van de projectleider: opnieuw naar de Oekraine

In de komende weken zal ik iedere keer een stukje schrijven over onze ervaringen tijdens de maartreis naar Munkacs.
16 maart 2012 was het dan weer eens zover. Samen met Eize Belle  op stap richting de Oekraine met meerdere doelen op zak.
Ten eerste het belangrijkste, de banden weer aanhalen en ter bemoediging van onze vrienden op het Roma zigeunerkamp. Ten tweede om te bespreken en te zien hoe het met de voortgang is van het toilettenproject en ten derde om te bespreken hoe het zomerkamp georganiseerd kan worden. Dit laatste onderwerp komt verder niet terug in deze weblog. Daar zal door het bestuur van de stichting Munkacs op de website zelf ruime aandacht aan worden gegeven.

We vertrokken rond 07.45 uur met de trein richting Eindhoven. De treinreis verliep voorspoedig en we kwamen zonder vertraging in Eindhoven aan. Daar moesten we met de bus naar het vliegveld. Eindhoven is, zoals bekend, een stad van de electronica. In de bus moest je zelf een kaartje kopen bij een automaat. Die accepteerde wel geld, maar gaf geen kaartje. Bij de chauffeur kon je geen kaartje kopen en uiteindelijk zijn we dus deels als zwartrijders naar het vliegveld gereden.
We gingen vliegen met Wizzair. Bij deze maatschappij moet je thuis al inchecken (aan de balie kost het gewoon € 10 extra) maar daarom konden we met onze handbagage snel doorlopen.

Eize vond het maar een klein vliegtuig. Uiteindelijk zaten we er wel met 180 mensen in. Op het vliegveld in Budapest stond onze vaste leverancier van de huurauto, IIldiko van Cargorent, al op ons te wachten. Zij wil graag eens met ons mee naar de Oekraine. Is zeer geinteresseerd in wat we daar doen en zal de volgende keer ons kleren en speelgoed meegeven.

Met de auto konden we vlot door het altijd rustige Hongarije naar de grens rijden. Daar liepen we wel weer enig oponthoud op. Ik telde dat er zo 'n 20 auto's per uur over de grens gingen. Vooral de Hongaarse kant leverde de vertraging op. Alles werd gecontroleerd. We moesten ook een briefje invullen. Maar ja snap het maar eens als er alleen Hongaars op staat. We vroegen nog om een Engels briefje maar die hadden ze niet. Uiteindelijk deed ik het dan ook verkeerd en moest ik een paar zaken wijzigingen, waar ik dan weer een paraaf bij moest zetten. We hadden het er met elkaar over hoe dit zou gaan als straks het voetballen in de Oekraine zal zijn. Al die Duitsers en anderen, die met de auto er naar toe willen. Ze mogen dan wel een dag uittrekken om de grens te passeren.

Na de grens namen we contact op met Nadya, we wilden vertellen hoe laat we ongeveer op Lavki zouden arriveren. Ze vertelde ons dat we niet op Lavki zouden slapen, maar in de stad boven de kerk van haar man, Fedja. Dat werd dus weer eens een nieuwe ervaring. Boven de kerk waren een heel aantal ruimtes als slaapverblijf ingericht. Prima om te slapen. Leuk was dat op de 2e avond een koor druk aan het oefenen was, dat was heel goed te horen in onze verblijven.
We gingen op tijd onder de wol omdat er voor de volgende dag heel wat op het programma stond. Het ontbijt zouden we om 7 uur Nederlandse tijd nuttigen bij Nadya en Fedja thuis. Zij wonen op loopafstand van de kerk. Dit was onze eerste dag.
Volgende week zal ik jullie meer vertellen.
groeten,

Berend van Duijvenvoorde